روایت خانه ای که چراغش به عشق حسین (ع) روشن ماند

همدان- کربلایی رجبعلی بختیاری از عاشقان و دلدادگان حسین است؛ مردی که خانه‌اش را نذر امام کرد و چراغش به برکت نام نامی سیدالشهدا (ع) روشن ماند.

خبرگزاری مهر، استان‌ها: اینجا همدان است، دیار دارالمومنین، و دارالمجاهدینی که از پیر و جوان گرفته تا تک تک روستاها و مناطق شهری اش، همه پای کار آمده اند… رخت عزا پوشیده‌اند و موکب ها و دسته‌های عزاداری شأن به سمت نور عزیمت می‌کند...

در این قافله، سری به یکی از منازلی زدیم که به عشق امام حسین (ع) به حسینیه‌ای پر از نور تبدیل شده است…

مداح اهل بیت علیهم السلام در رابطه با عشق ابوی مرحومش به ساحت مقدس اباعبدالله الحسین (ع) به خبرنگار مهر گفت: ایشان از دوران طفولیت عاشق امام حسین (ع) بوده و نذر داشت که خانه‌اش را وقف ساخت حسینیه کند.

سرهنگ اکبر بختیاری با بیان اینکه، خانواده پدری اش از یک خانواده مستضعف و از لحاظ مالی از قشر کم برخوردار جامعه بودند، اضافه کرد: پدرم تعریف می‌کرد که در آن زمان چون استطاعت مالی نداشتم که به کربلا مشرف شوم، سر زمین کشاورزی که کار می‌کردم شروع می‌کردم روضه امام حسین (ع) را با خود زمزمه کردن، جوری که به حالت گریه می‌افتادم؛ در آن حال معنوی صورتم را به آسمان می‌گرفتم و می‌گفتم کی می‌شود که من توفیق زیارت کربلا را پیدا کنم و ضریح مبارک اربابم آقا امام حسین (ع) را زیارت کنم؟

آرزویی که محقق شد

وی ادامه داد: زمانی که با اخوی خود توانسته بود که یک باب منزل کنار خیابان خریداری کند، ایشان همان جا نیت می‌کند که قسمتی از منزل مسکونی اش را وقف ساخت حسینیه کند و در سال ۱۳۴٠ در زمان خرید منزل مسکونی به متراژ ۱۵٠ متر، تصمیم می‌گیرد که نذر خود را ادا کند؛ به همین خاطر با معتمدین و علمایی که در روستای مهاجران حضور داشتند، صحبت می‌کند که ۵٠ متر از منزلش حسینیه شود.

بختیاری بیان کرد: در ساخت حسینیه اهالی روستا هم کمک می‌کنند و حسینیه که بعدها به حسینیه کربلایی قادال معروف می‌شود و در حال حاضر هم محلی‌ها به همین نام می‌شناسند ساخته می‌شود. ساخت حسینیه در آن محل منشایی شد که برنامه‌هایی در رابطه با پاسخگویی به مسائل شرعی مردم محله نیز دنبال شود. بنده در اول انقلاب به یاد دارم که سالمندان محله سوالات شرعی خود را در حسینیه مطرح می‌کردند.

وی با اشاره به تشکیل هیئت‌های عزاداری و سینه زنی در ایام محرم و صفر، گفت: علاوه بر این، در ظهر عاشورا هم غذای نذری توزیع می‌شد و نیز مراسم مختلفی از قبیل پذیرایی از زائران اباعبدالله در حسینیه برگزار می‌شد. حسینیه همچنین مکتب درس برای جوانان هم بود؛ به عنوان مثال آقای حبیب الله زنجانی در حسینیه مولا بود و دوره‌ای از درس مکتب خانه‌ای توسط ایشان برگزار شد که جوانان آن دوره همانند کربلایی اصغر قدیمی، شهید رضا سلیمانی که هم کلاسی ام بود از همین مکتب خانه حسینیه فارغ التحصیل شدند.

حسینیه پاتوقی برای بچه مذهبی‌ها شده بود

بختیاری ادامه داد: برادر عزیزمان شهید پرویز لاهی هم از جمله کسانی بودند که از مکتب خانه حسینیه کربلایی قادال فارغ التحصیل شدند. حسینیه پاتوقی شده بود برای بچه مذهبی‌ها و همچنین در پیروزی انقلاب اسلامی هم نقش آفرین شد؛ به طوری که ابوی بنده خود از کسانی بود که از ساواکی‌ها تیر خورد و زخمی شد؛ بیانیه‌ها و پیام‌های امام خمینی (ره) را از قم می‌آوردند و در آنجا پخش می‌کردند.

وی ادامه داد: توفیق خداوند نیز شامل حال بنده شد که در دوران جنگ در حالی که یک نوجوان ۱۴، ۱۵ ساله بودم به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام شوم.

این مداح اهل بیت با بیان اینکه در حال حاضر حسینیه ۵٠ متری تبدیل به ۲٠٠ متر حسینیه شده است، اضافه کرد: بعد از فوت پدر و مادرم قسمتی از سهم خودمان را به متراژ حسینیه اضافه کردیم که یک حسینیه جریان ساز و کیفی است.

بختیاری به تشریح خاطرات خود از این حسینیه پرداخت و گفت: در زمانی که در دبیرستان مشغول تحصیل بودم با دوستانم شب جمعه‌ای نبود که در حسینیه کربلایی قادال برنامه نداشته باشیم. پدرم عادت خوبی داشت و هر روز روضه امام حسین (ع) را می‌خواند و ذکر لبش امام حسین (ع) بود. به ما هم توصیه می‌کرد که اگر می‌خواهید آخر عمرتان کسی مانوستان باشد و ذکرش روی لب‌های شما باشد؛ اهل بیت علیهم السلام باشد.

وی به عشق پدرش به امام حسین (ع) اشاره کرد و گفت: پدرم همیشه می‌گفت که قلبم، بهشت امام حسین است و باید برای ایشان بطپد.