دوربین؛ اسلحه ما نیست
بهره‌مندی از هوش مصنوعی به ظاهر درگیری اجتماعی را کم می‌کند اما این کاهش سطح درگیری از پیش ساخته شده به معنای وفاق نیست و نمی‌توان آن را دستاورد یک جامعه اسلامی دانست.
به گزارش خبرنگار اجتماعی مهر عفت عربزاده کارشناس امور فرهنگی و اجتماعی در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است نوشت: امروز فیلمی را در شبکه اجتماعی دیدم که مربوط به استفاده از نرم‌افزار تشخیص چهره بود. فردی در سکوت از کنار مکشفه‌های داخل پاساژی می‌گذشت و دوربین کار خودش را به سرعت و با دقت انجام می‌داد.
چند سالی می‌شود که عوامل دشمن روی ابزار تکنولوژی تمرکز داشته و از آن برای سیاه‌نمایی، بزرگ‌نمایی نقص‌ها و دروغ پراکنی استفاده می‌نماید. این واقعیت در جامعه غیر قابل انکار است که قشر زیادی از مردم متأثر ازین محصولات رسانه‌ای نسبت به برخی احکام دینی و حکومتی مواضع تندی می‌گیرند و حتی حاضر می‌شوند در این سناریوها نقشی فعال داشته باشند.
اما نباید کنش‌های قشر مذهبی و سنتی جامعه را که نقش به‌سزایی در التیام اوضاع و مقابله با انگاره سازی‌های دشمن داشته را فراموش کرد. از حضور فعال بسیجی‌ها و طلاب در رفع نیازهای اساسی مناطق دچار بحران گرفته تا ظرفیت هیئات مذهبی برای نزدیک شدن قلوب یا پایگاه‌های مردمی برای مواسات در ایام کرونا. اتفاقاتی مانند شهادت محسن حججی و یا سردار سلیمانی نیز نقش مهمی در این انسجام ملی ایفا کردند که حتی دشمن را به اقرار وادار نمود.
حال در بستر چنین جامعه‌ای ما در حال برنامه‌ریزی و حرکت بر مداری هستیم که دشمن دست برتر دارد و به راحتی می‌تواند آن را مدیریت نماید.
بهره‌مندی از ظرفیت هوش مصنوعی و نرم افزارهای تطبیق چهره و کارکردهای آن محل بحث و نزاع نیست بلکه جایگزینی آن به عنوان راه برون‌رفت از موقعیتی که ما هیچ اراده‌ای در تنظیم آن نداریم خطای استراتژیک حاکمیت در این برهه از تاریخ جامعه ایرانی است.
ظرفیت امر به معروف و نهی از منکر لسانی و چهره به چهره تنها مخصوص جامعه اسلامی نیست و هر جامعه بشری نیازمند آن است چرا که علاوه بر بهره‌مندی از ارتباطات انسانی، موجب عمق بخشی به معنایی می‌گردد که چه تذکر دهنده و چه تذکر گیرنده به آن نیاز دارند.
زمانی که افراد مستقیم برای عملی اراده می‌کنند و وارد عرصه عمل می‌شوند نه‌تنها خود را متولی جامعه می‌دانند بلکه خود را مسئول می‌یابند و عواقب این عدم توجه و کنش به موقع را متوجه خود می‌دانند.
گناهکار پنداشتن افراد در شقاوت دیگران پتانسیلی را فعال می‌نماید که یک سر آن به ارتباط فرد با خدا برمی‌گردد و یک سر آن به عزم جدی و بروز رفتار اصلاحی در جامعه. حال تمام این ظرفیت را بلااستفاده در گوشه‌ای تصور کنید. وضعیتی که زمینه‌ساز گام بعدی دشمن خواهد بود.
برچسب زنی به افراد دلسوز، بی‌تفاوت سازی اعضای اجتماع نسبت به آنچه در حال وقوع است، پذیرش خوانش‌های جدید از انسانیت و هر آنچه به آن مربوط است. در وهله اول افراد مذهبی فضول، دگم و متحجر قلمداد می‌شوند و در مراحل بعدی تقابل با ناهنجاری‌های علنی مانند بد پوششی و رفتار زننده جنسی در ملأ عام می‌شود ظلم و عدم توجه به خواست مردم! البته که داستان به اینجا ختم نمی‌شود و در گام بعدی پذیرش زیست جنسی LGBTQ ها در دستور کار قرار می‌گیرد و قطعاً جامعه‌ای که اهل مماشات با ضد ارزش‌های خود باشد استحاله شده است و دشمن کار سختی در پیش نخواهد داشت.
بهره‌مندی از هوش مصنوعی به ظاهر درگیری اجتماعی را کم می‌کند اما این کاهش سطح درگیری از پیش ساخته شده به معنای وفاق نیست و نمی‌توان آن را دستاورد یک جامعه اسلامی دانست.
نقش مکملی هوش مصنوعی در کنار به رسمیت شناختن حساسیت‌های دینی و فرهنگی جامعه بسیار پسندیده و کاربردی است اما باید مراقب این دام خوش خط و خال باشیم که برای جماعت عافیت طلب نقش منجی را بازی می‌کند و نمکی خواهد بود برای زخم دل غیرتمندان و آزادگانی که درد دین دارند و برای ساختن این جامعه از خود یا میوه دلشان هزینه داده‌اند و می‌دهند!