محبت و بصیرت حضرت ام‌البنین(س) نسبت به سیدالشهدا(ع)
حضرت ام‌البنین دارای چنان بصیرتی بود که وقتی خبر شهادت چهار فرزندش را به او دادند، باصلابت تمام و بصیرت مثال‌زدنی، جویای حال امام زمانش، حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) شد و فرمود: «أولادی وَمَن تَحتَ الخَضراء کُلُّهُم فداءُ لأبی عَبدِاللهِ الحُسین»؛ «فرزندانم و تمام کسانی که زیر آسمان کبودند، همه به فدای اباعبدالله‌الحسین (ع) باد».
خبرگزاری فارس از قم: - علی حسنی‌‌پور: امام صادق(ع) فرمودند: بُکی الحُسَینُ علیه‌السلام خَمسَ حِجَجٍ، و کانَت امُّ جَعفَرٍ الکلابِیةُ تَندُبُ الحُسَینَ علیه‌السلام و تَبکیهِ و قَد کفَّ بَصَرُها. بر حسین علیه‌السلام پنج سال گریسته شد. امّ جعفر (امّ البنین)، برای حسین علیه‌السلام مرثیه می‌سرایید و می‌گریست تا این‌که چشمانش نابینا شد.[۱]
نقل‌شده که شخصی به نام «بشیر» از طرف امام سجاد (ع) مأمور شد تا قبل از رسیدن کاروان اهل‌بیت علیهم‌السلام به مدینه برود و مردم و خاندان بنی‌هاشم را از ماجرای عاشورا خبردار کند، وقتی بشیر به مدینه رسید، حضرت ام‌البنین را ملاقات کرد، آن بانوی بزرگوار فرمود: «ای بشیر از حسین (ع) چه خبر آوردی»؟ بشیر عرض کرد: «ای ام‌البنین(س) خدای تعالی تو را صبر دهد که عباس تو کشته شد؛ ام‌البنین فرمود: «از حسین (ع) خبر بده» بشیر یکی‌یکی شهادت فرزندان آن بانو را به او خبر داد. ولی حضرت ام‌البنین(س) سراغ امام حسین(ع) را می‌گرفت و فرمود: «فرزندان من و هر آنچه در زیر آسمان است فدای حسین باد».
وقتی بشیر خبر شهادت امام حسین (ع) را به او داد، آن بانو صیحه‌ای کشید و گفت: «ای بشیر، رگ دلم را پاره کردی».[۲]
این الگوی بانوان، دارای چنان بصیرتی بود که وقتی خبر شهادت چهار فرزندش را به او دادند، باصلابت تمام و بصیرت مثال‌زدنی، جویای حال امام زمانش، حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) شد و فرمود: «أولادی وَمَن تَحتَ الخَضراء کُلُّهُم فداءُ لأبی عَبدِاللهِ الحُسین»؛ «فرزندانم و تمام کسانی که زیر آسمان کبودند، همه به فدای اباعبدالله‌الحسین (ع) باد».[۳]
این کلام حکایت از این دارد که آن بانوی بزرگوار چقدر نسبت به مقام امامت عارف بود و چقدر به حضرت سیدالشهدا (ع) علاقه داشت که اول‌ازهمه از امامش خبر گرفت و باوجود شنیدن شهادت چهار فرزندش، همه فرزندانش را فدایی آن حضرت خواند.
[۱] الأمالی للشجری، جلد۱، صفحه۱۷۵
[۲] موسوعة الامام الحسین((ع)) جلد۲، صفحه۵۵۰
[۳] شبّر، أدب الطّف أو شعراء الحسین((ع)) جلد۱، صفحه۷۴
پایان پیام/ 78041