در روزهایی که بسیاری از خیابانها و معابر اصلی سطح شهر تبریز مثلا برای آسفالت ریزی زیر و رو شده و شهروندان ساعتها در ترافیک پشت این پروژه ها علاف و اسیر میمانند، حفاظت محیط زیست اعلام کرده آسفالتریزی خیابانها ممنوع میشود.
خبرگزاری فارس – تبریز – علی مولا: ۲۰ بهمن ۱۴۰۱ بود که هوشیار شهردار تبریز وعده پر شدن چاله های معابر بالای شش متری شهر تا چهار ماه آینده یعنی خرداد ۱۴۰۲ را داد (http://fna.ir/1u7ffq)، وعدهای که با پایان خرداد و به صدا درآمدن زنگ سررسید وعده شهردار و با پیشبینی تخصیص اعتبارات ۱۳۰۰ میلیارد ریالی برای چاله زدایی معابر سطح شهر در بودجه ۱۴۰۲ به جایی نرسید.
هوشیار این بار و در 28 اردیبهشت 1402 موعد عملیاتی شدن این وعده را به پایان نیمه نخست ۱۴۰۲ حواله کرده و گفته بود که با اجرای نهضت آسفالتریزی هیچ چالهای در معابر چهار متری و شش متری وجود نخواهد داشت (http://www.shahryarnews.ir/news/95806/)، وعده ای که اکنون و در پایان آبان 1402 نیز آن چنان که باید و شاید به جایی نرسیده است.
شهروندان تبریزی این روزها در اتوبان پاسداران، میدان بسیج، مسیر اتوبوس های تندرو در مناطق مرکزی شهر و بسیاری دیگر از معابر و خیابان های اصلی نه تنها باید سقوط در چاله چوله های سابق و خسارات ریز و درشت و بدون مرجع جبران به خودروهای خود را به جان بخرند، بلکه باید معطلی های طولانی و پریشان اعصابی های حاصل از ترافیک غیر قابل تحمل در خیابان های ریش ریش تبریز را نیز به فهرست بلند بالای مکافات زندگی شهری خود بیافزایند.
اما انگار این فهرست قرار است هر روز بلند و بالاتر از دیروزش باشد، چون امروز هم خبر رسیده که اداره کل حفاظت محیط زیست آذربایجان شرقی اعلام کرده آسفالتریزی خیابانها در تبریز ممنوع میشود! چرا؟ به علت وارونگی هوا! بهنام اشتری مدیرکل حفاظت محیط زیست و دبیر کارگروه کاهش آلودگی هوای استان در جلسه کار گروه کاهش آلودگی هوای آذربایجان شرقی تاکید کرده با توجه به روند کاهشی دما و افزایش شدت وارونگی دمایی باید تمام فعالیتهای عمرانی خصوصا آسفالت ریزی خیابان های درون شهری محدود و در زمانهای قرار گرفتن در وضعیت ناسالم هوا، باید ممنوع شود (http://fna.ir/3g06nr).
و این یعنی رها شدن خیابان های زخم خورده از تیغه تراش آسفالت ریزی و بالا و پایین شدن نه تنها خودروها بلکه اعصاب و روان راننده ها، آن هم نه فقط در خیابان های تراشیده شده پر چاله بلکه در سردرگمی ترافیک پشت پروژه های آسفالت ریزی نیمه کاره و البته تنفس هوای آلوده ای که کمترین پیامد این وضعیت نابسامان شهری است.
هر چند شهرداری تبریز پس از وعده هوشیار مبنی بر پر شدن چاله های خیابان ها و معابر بالای شش متری شهر نه تنها در این معابر بلکه در برخی مسیرهای فرعی نیز اقدام به آسفالت ریزی کرده، اما آنچه موجب نارضایتی عمومی در این زمینه شده، تعدد و پراکندگی این پروژه ها در مناطق مختلف و عدم تمرکز بر روی اتمام پروژه های در دست اجراست، موضوعی که با وجود قصد و نیت درست مجموعه شهرداری در این خصوص، اکنون گرهی کورتر بر معضل خیابان های نامناسب برای تردد خودروها و البته ترافیک کلافه کننده تبریز زده است.
به این معمای چند مجهولی البته باید فاکتوری به نام فصل کاری کوتاه برای اجرای پروژه های عمرانی در تبریز به علت شرایط خاص جوی را نیز افزود، موضوعی که تجربه های پیشین در خصوص اقداماتی چون نهضت آسفالت ریزی! نیز تاثیر منفی آن را بر کیفیت و کمیت آسفالت خیابان های شهر به وضوح نشان داده تا جایی که حتی بخش قابل توجهی از صدمات و خسارات وارده به آسفالت معابر و خیابان های فرعی و اصلی تبریز را باید با اجرای پروژه های این بخش در زیر برف و باران و بدون رعایت اصول فنی مختص چنین شرایطی مرتبط دانست.
اینها مواردی هستند که در کنار بسیاری دیگر از مؤلفههای ریز و درشت دست به دست هم دادهاند تا این روزها رانندگی در خیابانهای ریش و پریشان و پر چاله و گودال تبریز به سوهانی بر اعصاب و روان مردم این شهر بدل شود، سوهانی که هر روز تیزتر و تیزتر نیز میشود و اگر به این فهرست مواردی چون کمبود ناوگان حمل و نقل عمومی سبک و سنگین و فرسودگی ناوگان فعلی، ساخت و سازهای غیر کارشناسی در گرههای ترافیکی شهر و موضوعاتی از این دست را نیز بیافزاییم، شِما و نمایی کلی از عدم توازن در توزیع خدمات و امکانات شهری در نقاط مختلف تبریز ترسیم خواهد شد، شهری که روزگاری از آن به عنوان توسعه یافتهترین کلانشهر ایران یاد میشد، صفتی که امروز تنها نامی از آن مانده، آن هم در شعار و وعدهها نه در عمل.
لبته که با رعایت جانب انصاف باید گفت که در این مدت اقداماتی نیز برای بهبود کلی وضعیت شهری تبریز انجام شده و برای نمونه ورود اتوبوسهای جدید به ناوگان حمل و نقل شهری تبریز، تکمیل و افتتاح بدون تشریفات برخی پروژههای عمرانی نیمه تمام و به میراث مانده از ادوار مدیریتی شهرداری و آسفالت ریزی در برخی معابر( اکثر در مناطق بالای شهر) و مسیرهای پرتردد تبریز از جمله آنها هستند اما بر اساس همان اصل انصاف نیز باید پذیرفت که این اقدامات چه به لحاظ کیفی و چه از منظر کمی تناسبی با نیازها و مطالبات شهروندان و البته وعدههای شهردار ندارد.
موضوعاتی که در بسیاری از موارد وظایف ذاتی و اولیه مدیریت شهری هستند و متاسفانه در طول سالیان به دلیل بر زمین ماندن و عدم اجرایی شدن توسط مدیران شهرداری به رویاهایی دست نیافتنی برای تبریزیها بدل شدهاند و وقتی بخش قابل توجهی از زمان خود را در ایستگاهها برای رسیدن اتوبوسهای محدود و فرسوده تلف شده میبینند و مجبورند رنج سفرهای درون شهری را در خیابانهای عموما پر از چاله و گودال و در هوای آلوده شهری به جان بخرند که سرانه فضای سبز آن هر روز در حال آب رفتن است.
پایان پیام/