جایگاه ورزش اول المپیک در ورزش ایران کجاست؟
ورزش اول المپیک یعنی دوومیدانی جایگاه خوبی در ورزش ایران ندارد و هر روز شاهد نزول آن هستیم.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، دوومیدانی به تعبیری ورزش اول المپیک است، این را می‌توان از تعدد مدال‌هایی که توزیع می شود و تماشاگرانی که در مسابقات حاضر می‌شوند، متوجه شد.
«سباستین کو» رئیس فدراسیون جهانی دوومیدانی پس از المپیک 2020 توکیو در این خصوص گفته بود: «براساس داده‌های منتشر شده از سوی کمیته بین‌المللی المپیک، رشته دوومیدانی به عنوان ورزش اول در بازی‌های المپیک 2020 توکیو معرفی شده است.»
«کو» با اشاره به اینکه ما به عنوان ورزش اول المپیک از بازی‌های 2020 توکیو بیرون آمدیم، عنوان کرد:«شما بارها این موضوع را که دوومیدانی ورزش اول المپیک است، از من شنیده‌اید. با این وجود، انتشار داده‌های آماری از سوی IOC، این امکان را به من می‌دهد که این جمله را به صورت رسمی هم اعلام کنم.»
تماشای مسابقات فینال دوی 100 متر در راس همه مواد، هیجان زیادی دارد و بلیت‌های این مسابقه هم با وجود گران بودن، تماما به فروش می‌رود و این نشان می‌دهد دنیا توجه زیادی به این رشته دارد، اما دوومیدانی، ورزش اول المپیک تا چه اندازه در ورزش ایران مهم بوده و مسوولان برای آن برنامه ریزی کرده اند؟ چه مقدار از بودجه ورزش کشور صرف این رشته می‌شود؟ جواب کاملا واضح است: «ناچیز»
در حال حاضر شرایطی که شاهد آن هستیم و بارها و بارها قهرمانان، مدال آوران و پیشکسوتان این رشته هم عنوان کرده اند این است که چانه دوومیدانی را در ورزش ایران کوچک برداشته اند و برهمین اساس مدال‌هایی که در مسابقات بین المللی به کشورمان می‌رسد، بسیار ناچیز است. نمونه روشن آن در همین بازی‌های آسیایی هانگژو که مهرماه در چین برگزار شد، بیش از 150 مدال در دوومیدانی توزیع شد، اما تنها 2 مدال به ایران رسید.
پر واضح است که دوومیدانی ورزش مادر است و اگر این رشته رونق بگیرد و توجه کافی به آن شود، ورزش کشور در مسیر پیشرفت و ترقی قرار خواهد گرفت.
هادی سپهرزاد، قهرمان سابق آسیا و مدیر فعلی تیم‌های ملی که شاگردش حسین رسولی توانست طلای بازی‌های آسیایی را کسب کند، می‌گوید: «مهمترین مشکلی که دوومیدانی‌کاران با آن مواجه هستند این است که مسوولان ورزش هیچ اهمیتی به این رشته نمی‌دهند و حتی وقتی به مسابقات می‌آیند عنوان می‌کنند که دوومیدانی را دوست دارند اما دیگر حمایتی از سوی آنها صورت نمی‌گیرد.»
وی ادامه داد: «از یک سو مشکلات سخت‌افزاری است که ورزشکاران با آن روبرو هستند و از سوی دیگر بی‌پولی واقعا دوومیدانی‌کاران را اذیت می‌کند. به هر حال ورزشکاران این رشته از قشر متوسط یا پایین جامعه هستند و این رشته به شکلی است که ورزشکار باید تمام وقتش را بگذارد. از سال 2002 تا به امروز چه به عنوان ورزشکار چه مربی عضو تیم ملی هستم و همین مشکلات وجود دارد و ما در این سال‌ها با مصاحبه‌های مختلف به وضعیت خود اعتراض کرده‌ایم اما اصلا کسی برایش مهم نیست.»
نکته جالب توجه اینکه 2 سال قبل با وجود اینکه اهالی دوومیدنی از آمدن سجادی، قهرمان سابق دوی استقامت ایران و آسیا به وزارت ورزش خوشحال بودند و این موضوع را به فال نیک می‌گرفتند، اما انتخاب وزیر دوومیدانی کار هم اثری روی این رشته نداشت و او نتوانست تاثیرگذار باشد و در میانه راه هم وزارتخانه را ترک کرد.
مدیریت ضعیف، مهمترین معضل
شرایط نامناسب دوومیدانی در نحوه مدیریت آن کاملا مشخص است. طی 4 سال اخیر این فدراسیون 4 سرپرست و یک رئیس را به خود دیده که در نوع خود برای رشته‌ای که ورزش اول المپیک محسوب می‌شود، قابل تامل است. در آخرین مورد هم یک سرپرست رفت و یک سرپرست دیگر جایگزین او شد و روز از نو، روزی از نو.
به گزارش فارس، آذر ماه سال 1402 هستیم و چند ماهی بیشتر به برگزاری مسابقات المپیک 2024 پاریس باقی نمانده، اما چیزی که مشخص است اینکه رشته‌ای که زمانی صاحب مدال نقره این رقابت‌ها شد، امیدی به کسب سهمیه هم ندارد!
پایان پیام/