الناز! همه مدال هایش را روی چادرش می اندازد/ او بانوی اول آسیاست

روز تربیت بدنی بهانه خوبی است برای آنکه به سراغ ورزشکاری همه چیز تمام برویم و معنای واقعی قهرمانی، معلولیت و حجاب را از قاب نگاه او به تصویر بکشیم. « الناز دارابیان» دختر ویلچرنشینی که همه عکس هایش در هنگام دریافت مدال های بین المللی، مزین به چادرمشکی است. بزرگ زنی که این تصویر خاص را در ذهن همه مردم دنیا حک کرده و به خوبی نشان داده، حجاب و معلولیت منافاتی با قهرمانی ندارند و با این ها هم می توان سکوهای قهرمانی را فتح کرد. گروه زندگی-نفیسه خانلری-روز تربیت بدنی بهانه خوبی است برای آنکه به سراغ ورزشکاری همه چیز تمام برویم و معنای واقعی قهرمانی، معلولیت و حجاب را از قاب نگاه او به تصویر بکشیم. کسی که همین چندهفته پیش نیز در تورنمنت مراکش خوش درخشید و نایب قهرمانی پرتاب دیسک را از آن ایران کرد. بله؛ الناز دارابیان دختر 39 ساله ای است که همه نمی شودها را با ارده ای فولادین دور زده و حالا به عنوان رکورددار آسیا، به موفقیت های بزرگتری چون طلای پارالمپیک فکر می کند. گروه زندگی-گروه زندگی-نفیسه خانلری-نفیسه خانلری-روز تربیت بدنی بهانه خوبی است برای آنکه به سراغ ورزشکاری همه چیز تمام برویم و معنای واقعی قهرمانی، معلولیت و حجاب را از قاب نگاه او به تصویر بکشیم. کسی که همین چندهفته پیش نیز در تورنمنت مراکش خوش درخشید و نایب قهرمانی پرتاب دیسک را از آن ایران کرد. بله؛ الناز دارابیان دختر 39 ساله ای است که همه نمی شودها را با ارده ای فولادین دور زده و حالا به عنوان رکورددار آسیا، به موفقیت های بزرگتری چون طلای پارالمپیک فکر می کند.خوبیبگذارید از همین اول برایتان بگویم که الناز دختری است با معلولیت شدید مادرزادی. او از دو پا دچار معلولیت بوده و سهمش از دودست نیز فقط دست چپ آن‌هم با چهار انگشت است. شاید برایتان تعجب آور باشد که فردی با این میزان از معلولیت چطور می‌تواند مسیر قهرمانی را طی کند و تا سکوی نخست بازی های پاراآسیایی و حتی پارالمپیک پیش رود اما برای الناز دارابیان این، یک جنگ شیرین است. جنگی که از او یک بانوی قهرمان ساخته و الناز را به چهره ای ماندگار تبدیل کرده است. البته در این گفت و گو نمی خواهیم تمرکزمان را روی مدال ها و موفقیت های ورزشی این بانوی قهرمان بگذاریم، بلکه قصد داریم در گپ و گفتی صمیمانه، بخشی از داستان زندگی او را با هم ورق بزنیم و نقاط عطف این زندگی سرشار از ایمان و امید را مرور کنیم. کسب مدال طلا در بازی های پاراآسیایی جاکارتا کسب مدال طلا در بازی های پاراآسیایی جاکارتا بچه ها مرا متهم به ترحم معلمان می کردند بچه ها مرا متهم به ترحم معلمان می کردندبچه ها مرا متهم به ترحم معلمان می کردندمعلمانقهرمان داستان ما برای رسیدن به جایی که امروز در آن ایستاده، سختی های بسیاری متحمل شده و در همه مراحل زندگی، امید و تسلیم در برابر تقدیر الهی را چراغ راه خود قرار داده است. او می گوید:«از همان دوران کودکی دلم می خواست پا به پای افراد عادی حرکت کنم و محدودیت ها را کنار بزنم. مثلا از همان ابتدا در مدارس عادی درس می خواندم، با دوستان عادی معاشرت داشتم و علایقم را هم مثل افراد عادی دنبال می کردم. البته در این راه مشکلات و سختی های بسیاری پیش رویم بود اما هیچ وقت تسلیم نشدم و خداوند نیز هوایم را داشت و همیشه آدم های خوبی پیش رویم می گذاشت. مثلا وقتی قرار بود وارد مدرسه شوم، مادرم بسیار نگران شرایط ثبت نام و تحصیلم بود اما مدیر مدرسه با مسئولیت خودش ثبت نامم کرد و من هم سنگ تمام گذاشتم!» او ادامه می دهد:«گرچه به لحاظ جسمی با معلولیت شدیدی مواجه بودم اما درمقابل از بچه های شیطان و البته خیلی زرنگ مدرسه بودم، بطوریکه بعضی از بچه ها مرا متهم می کردند به اینکه معلم ها مراعات حالم را می‌کنند و به من نمره می دهند. این رفتارها در دهه 70 که هنوز بچه های معلول خیلی وارد بطن جامعه نشده بودند، تقریبا عادی بود و من هم از همان کودکی یاد گرفته بودم در مقابل رفتار اشتباه اطرافیان بی تفاوت باشم.» اولین تجربه حضور در پاراالمپیک و کسب عنوان ششمی رشته پرتاب دیسک اولین تجربه حضور در پاراالمپیک و کسب عنوان ششمی رشته پرتاب دیسک در تولد 7 سالگی، اولین ویلچر زندگیم را هدیه گرفتم! در تولد 7 سالگی، اولین ویلچر زندگیم را هدیه گرفتم!در تولد 7 سالگی، اولین ویلچر زندگیم را هدیه گرفتم!الناز از آن دسته افرادی است که معمولا لبخند از لبش نمی افتد و خیلی ها او را با همین ویژگی می شناسند. این را وقتی می فهمم که خاطرات دوران کودکیش را با خنده ای ملایم تعریف می کند و انگار با این لحن شیرینش به تمام سختی های زندگی طعنه می زند. وقتی می‌گوید اولین ویلچر زندگیش را در روز تولد 7 سالگیش کادو گرفته، قلبم فشرده می شود. گرچه این هدیه اصلا تشابهی با هدایای هم سن و سال های او نداشته اما برای الناز به معنای زندگی بوده و حرکتی رو به جلو. او می گوید:«تا قبل از 7 سالگی برای جابجایی یا در کالسکه دوران کودکیم بودم یا در آغوش بزرگترها اما وقتی 7 سالم شد، در روز تولدم اولین ویلچر زندگیم را هدیه گرفتم. این کادوی ارزشمند آن‌قدر برایم بزرگ بود که داخل آن گم می شدم و حتی دستم به چرخ هایش نمی رسید اما این یک شروع تازه بود و من می توانستم با این ویلچر وارد جامعه شوم. البته آن زمان ویلچرها از کیفیت بالایی برخوردار نبودند و ویلچر من هم مدام خراب می شد که خب به لطف پدرم، هیچ وقت در راه نمی ماندم و هرکجا به وجودش نیاز داشتم، او را در کنار خود می دیدم.» کسب عنوان نایب قهرمانی در مسابقات ۲۰۲۲ گرندپری مراکش کسب عنوان نایب قهرمانی در مسابقات ۲۰۲۲ گرندپری مراکش پدر و مادرم نسبت به من سخت گیرتر بودند پدر و مادرم نسبت به من سخت گیرتر بودندپدر و مادرم نسبت به من سخت گیرتر بودنداین بانوی قهرمان، پدر و مادرش را حامیان اصلی خود در تمام مراحل زندگی می داند اما با این حال از آن ها به عنوان افرادی یاد می کند که به جای دلسوزی های بی مورد، او را فردی قوی بار آورده اند تا بتواند تجربه کند و زندگی خود را بسازد. الناز توضیح می دهد:«با اینکه فرزند آخر خانواده هستم و دچار معلولیت اما پدر و مادرم هیچ وقت بین من و آن ها فرقی نمی گذاشتند و اتفاقا نسبت به من سخت گیرتر بودند. آن ها می خواستند از من فردی جسور و مقاوم بسازند که موفق هم شدند. مادرم با اینکه تحصیلات عالیه نداشت اما مثل یک روانشناس قدر عمل می کرد و پشتوانه و حامی بزرگی برایم بود. او همیشه می گفت با بقیه فرقی نداری و فقط راهت متفاوت تر و سخت تر است اما وقتی برای چیزی بجنگی و آن را بدست آوری، شیرینی اش بیشتر است. من جنگیدن را از مادرم آموختم. از کودکی تا به امروز به رغم تمام سختی ها برای رسیدن به خواسته هایم جنگیده ام و از این پس نیز همین طور خواهم بود.» خانوادهآن رااین ویلچر، رسالت من است این ویلچر، رسالت من استاین ویلچر، رسالت من استالناز دارابیان متولد عجب شیر است اما خانواده اش از 5 سالگی او، کوله بارشان را جمع کرده و به این امید که بتوانند کاری برای الناز انجام دهند، راهی شهری در نزدیکی تهران(کرج) شده اند. هرچند که تلاش هایشان برای درمان بی نتیجه ماند اما این مهاجرت، شرایط پیشرفت در زمینه های مختلف را پیش روی الناز قرار داد.«پدر و مادرم برای درمانم همه راه ها را رفتند اما تقدیر من این بوده که زندگیم این چنین پیش رود. من راضیم و فکر می کنم که رسالت من بودن روی ویلچر است!» وقتی الناز حرف می زند، احساس می کنم او یک بنده واقعی است و تسلیم سرنوشتی که خداوند برایش نوشته است. کسی که به جای خانه نشینی، جسارت و اقتدار را برگزیده و پیروز نبرد با تقدیر بوده؛ به‌طوریکه حالا به عنوان یک کارشناس ارشد رشته ادبیات فارسی، در دنیای پرتاب دیسک حرف های بسیاری برای گفتن دارد. البته او پیش از ورودش به عرصه ورزش، در رشته هنر نیز فعالیت داشته و دختری همه فن حریف است. «رشته هنر مرا راضی نمی‌کرد و احساس می کردم یک ماموریت دیگری دارم؛ این بود که سال 89 وارد فضای ورزش شده و از سال 93، فعالیت حرفه ای خود را شروع کردم.» درست 4 سال بعد بود که الناز دارابیان در بازی های پاراآسیایی جاکارتا خوش درخشید و مدال طلای پرتاب دیسک را برای ایران به ارمغان آورد. او الان هم رکورددار آسیاست و مدال طلای پاراالمپیک بعدی را نشانه گرفته است. الناز دارابیان در جمع مدال آوران مسابقات ۲۰۲۲ گرندپری مراکش الناز دارابیان در جمع مدال آوران مسابقات ۲۰۲۲ گرندپری مراکش ما معلولان با ورزش دیده می شویم ما معلولان با ورزش دیده می شویمما معلولان با ورزش دیده می شویمگرچه امروزه بسیاری از معلولان با ورود به عرصه ورزش راه خود را پیدا کرده و حتی مثل الناز دارابیان تا قهرمانی های بزرگ پیش رفته اند اما هنوز هم خیلی از معلولان یا اعتقادی به ورزش ندارند و یا حوصله ای برای ورود به آن؛ مساله ای که این قهرمان ملی به شدت با آن مخالف است و می گوید: «معلولان نباید دور خودشان حصار بکشند و اجازه ورود به این نقطه امن را به کسی ندهند.اتفاقا ما باید  وارد بطن جامعه شویم و مثل همه افراد از زندگی لذت ببریم که ورزش این فرصت را به خوبی در اختیار ما قرار می دهد و نباید از آن غافل شویم.» او ادامه می دهد:«ورزش بهانه خوبی است برای آنکه بچه های معلول از خانه بیرون بیایند و از افسردگی فاصله بگیرند. اگر ورزش برای افراد سالم خوب است، برای معلولان یک امر واجب و ضروری است، زیرا هم به حضورشان در جامعه کمک می کند و هم شرایط روحی آن ها را بهبود می بخشد. حتی در بعضی از معلولیت ها، ورزش باعث کندشدن روند پیشرفت بیماری می شود که با این شرایط، معلولان باید با نگاهی متفاوت به ورزش بنگرند و کاری کنند تا به واسطه ورزش در جامعه دیده شوند.» الناز دارابیان در جمع مدال آوران بازی های پاراآسیایی در دیدار با مقام رهبری الناز دارابیان در جمع مدال آوران بازی های پاراآسیایی در دیدار با مقام رهبری حجاب مانع پیشرفت نیست! حجاب مانع پیشرفت نیست!حجاب مانع پیشرفت نیست!در تک تک حرف های الناز دارابیان می توان امید به زندگی و ایمان به خدا را لمس کرد. او نه تنها یک قهرمان ملی در عرصه ورزش است، بلکه مدال های افتخار دیگری همچون اخلاق و متانت را نیز برگردن آویخته و نمادی ارزشمند از یک زن قهرمان مسلمان است. حضور او با چادر مشکی در میادین مختلف بین المللی از بازی های پاراآسیایی گرفته تا پارالمپیک توکیو، نشان از یک پیام ارزشمند دارد و آن هم اقتدار یک زن مسلمان است. شاید باورش برای خیلی ها از جمله آن هایی که این روزها روسری هایشان را به آتش می کشند، سخت باشد اما الناز دارابیان بزرگ زنی است که نشان داده، قهرمانی، حجاب و معلولیت، منافاتی باهم ندارند و می توان هرسه را باهم داشت. اما بشنوید از خود او:«در خانواده ای مذهبی بزرگ شده ام اما آن ها هیچ وقت اجباری برای سرکردن چادر نداشته اند و چادر، انتخاب خود من است و افتخار می کنم که ارثیه حضرت زهرا(س) را همه جا با خود دارم. به قول رهبر معظم انقلاب حجاب مانع پیشرفت نیست و من این موضوع را کاملا لمس کرده ام. گرچه در حین تمرین و مسابقه نمی توانم با چادر حاضر شوم اما در همه اعزام ها و حتی در هنگام دریافت مدال، چادر سر می‌کنم. شاید برخی ها بگویند که این پوشش برای فردی مثل من سخت است اما من این سختی را احساس نمی کنم و معتقدم اگر هم سخت باشد، بسیار ارزشمند است.» پایان پیام/