رهایمان کنید/چرا برخی به نظارت صداوسیما بر نمایش خانگی معترض‌اند؟
«هنرمند ما صداوسیما و وزارت ارشاد برایش تفاوتی ندارد، او خود را محق برای هر نمایشی می‌داند و هیچ قاعده‌ای را برنمی‌تابد. مدیر خوب هم حتماً آن ساکت کم‌حرفی است که پول نقد و به موقع می‌دهد!»
به گزارش خبرگزاری مهر، محمد حسین تیرآور فعال رسانه‌ای، با انتشار مطلبی در حساب کاربری خود در اینستاگرام درباره علت اعتراض برخی سینماگران به نظارت سازمان صدا و سیما بر شبکه نمایش خانگی نوشت: تصور کنید قرار است با کسانی که معتقد هستند «هیچ فیلمی توقیف شدنی نیست» و هر اثر ساخته شده‌ای، اسمش «هنر» است، در مورد اولویت‌بندی، تنظیم قواعد و اصول محتوای درست و غلط صحبت کنید! چه برای گفتن خواهید داشت وقتی فرد مقابل معتقد است که هرگونه تنظیم‌گری خطاست؟!
وی در این یادداشت آورده است: هنرمند ما صداوسیما و وزارت ارشاد برایش تفاوتی ندارد، او خود را محق برای هر نمایشی می‌داند و هیچ قاعده‌ای را برنمی‌تابد. مدیر خوب هم حتماً آن ساکت کم‌حرفی است که پول نقد و به موقع می‌دهد، بدون هیچ توقع و سفارشی، چرا که خود سینماگر خوب می‌داند پرستوی خیالش را کجا به پرواز درآورد و دست کوچک و بزرگ را بگیرد و به کدام جمع و محفلی در فیلمش ببرد؛ مدیر یک عابر بانک کم‌حرف و مهربان است!
متن کامل این یادداشت از این قرار است:
سال ۹۶ در اینستاگرام کمپینی مجازی راه افتاد با این تیتر: «هنر، توقیف شدنی نیست» و بالای این تیتر با اسم بازیگران و هنرمندان جمله‌ای می‌نوشتند که «من، فلانی، می‌خواهم هیچ فیلمی توقیف نباشد». واژه‌ی «هیچ» باعث بازخوردهای منفی زیادی از طرف مخاطبین هنرمندان شده بود. پرویز پرستویی یکی از اولین نفرات شروع‌کننده کمپین، به دلیل فعالیت زیاد در فضای مجازی شاید بیشترین بازخورد منفی در پی انتشار این پست و کمپین را داشت. تعجب اکثریت از واژه «هیچ» بود؛ تعجب از اینکه مگر می‌شود به هر اثر ساخته شده واژه هنر را اطلاق کرد؟ آیا هر فیلمی با هر مضمونی باید نمایش داده شود؟!
این روزها صداوسیما مورد هجمه رسانه‌ای و مجازی قرار گرفته است. دلیل اعتراض، مخالفت سینماگران برای افتادن سکان نظارت و تأیید آثار نمایش خانگی به دست «ساترا» (صداوسیما) است. چالش امروز مدیران صداوسیما، سینماگران و بازیگرانی است که به عنوان منتقد در مقابل خود دارد.
تصور کنید قرار است با کسانی که معتقد هستند «هیچ فیلمی توقیف شدنی نیست» و هر اثر ساخته شده اسمش «هنر» است، در مورد اولویت‌بندی موضوعی، تنظیم قواعد و اصول محتوای درست و غلط صحبت کنید! چه برای گفتن خواهید داشت؟ وقتی فرد مقابل معتقد است که هرگونه تنظیم‌گری خطاست! و هنرمند محق و آزاد است هر آنچه را خود می‌پسندد نمایش دهد و هرگونه قاعده، داس بُرّنده خلاقیت ساقه پاک هنر است.
باید گفت، رحمت بر کسی که به وجود قاعده اعتقاد دارد و به مفاد ایراد می‌گیرد! لااقل باب چنین گفتگویی چهار قفل نیست.
جالب آنکه کمپین مذکور در سال ۹۶ در مقابل نظارت سازمان ارشاد بوده و نه صداوسیما! این یعنی هنرمند ما صداوسیما و وزارت ارشاد برایش تفاوتی ندارد، او خود را محق برای هر نمایشی می‌داند و هیچ قاعده‌ای را برنمی‌تابد. مدیر خوب هم حتماً آن ساکت کم‌حرفی است که پول نقد و به موقع می‌دهد، بدون هیچ توقع و سفارشی! چرا که خود سینماگر خوب می‌داند پرستوی خیالش را کجا به پرواز درآورد و دست کوچک و بزرگ را بگیرد و به کدام جمع و محفلی در فیلمش ببرد.
مدیر یک عابر بانک کم‌حرف و مهربان است! ببینید مصاحبه «محسن تنابنده» را در میانه پخش پایتخت ۵ به سفارش سازمان رسانه‌ای اوج که با تاکید می‌گوید که سازمان اوج هیچ دخالتی در محتوای کار نداشته و صرفاً هزینه فیلم را پرداخت کرده است. فارغ از راست یا دروغ این گفته، آقای بازیگر پول گرفتن را حق و دخالت محتوایی یا سفارش سازمان سرمایه‌گذار را زشت می‌داند!
اگر چند ماه اخیر، حساب کاربری یکی دو تا از پلتفرم‌های معروف شبکه خانگی را تهیه می‌کردید، می‌توانستید با حاتم سریال «رهایم کن» همراه شوید؛ برادری بامعرفت و قرص و محکم که پای درد همه اعضای خانواده است و دست خیرش به کارگر و… می‌رسد؛ آدم لوتی‌منشی که نمی‌توانید دوستش نداشته باشید!
حاتم در این هم‌مسیری کنار کار خیر و دفع بلا از خواهر و خانواده‌اش، هر از چندگاهی به ضیافت خوشحالی یا رفع کلافگی خطای خواهر، پای میز مشروبش می‌نشینید. مانند «سیاوش» باغیرت و عاشق پیشه سریال «جیران» که بعد از ناکامی از وصال یا بهانه‌های دیگر، در حیاط کافه قجری، برای آرامش خاطر، سفارش مشروب می‌دهد.
آن قدر صحنه نوشیدن و ریختن پیاله و میز مزه و مشروب می‌بینید تا چشمتان سیر شود از همه پیاله و پیمانه‌هایی که در همه این سال‌ها صداوسیما نشانتان نداده است، مثل رقص مردانی که اسمش را می‌گذارند «پرفورمنس» و چشممان از دیدنش در رسانه ملی محروم بوده...
حکمت را از زبان قمارباز کهنه‌کار «رهایم کن» بشنوید و اگر از کثرت فحش و شوخی جنسی کلافه شدید، بگذارید به حساب استدلال همیشگی سینماگرهای ایرانی که «سینما آینه جامعه است» و «این‌ها که چیز جدیدی نیستند، همانی است که در کوچه و خیابان هم وجود دارد»، مثل مصاحبه‌ی کارگردان فیلم «هزارپا» که استدلالش برای کثرت شوخی‌های جنسی فیلمش این بود: «هزارپا، روایت کف خیابان است».
اگر هنوز چند روزی از مدت استفاده از حساب کاربری شما در شبکه پخش خانگی باقی مانده است می‌توانید «قهوه‌ی ترک» ببینید تا مثل بسیاری از پدرهای غیرقابل اتکا و نامهربان سینمای ایران، کامتان تلخِ دیدن دختر فراری از پدر و وطن شود…