برشی از زندگی در یک شب فوتبالی
فوتبال به لطف جذابیت هایش، گاهی بهانه‌ای ارزشمند است برای پیوند عمیق‌تر خانواده و حتی مرور درس‌هایی از زندگی که گاهی آن‌ها را فراموش می‌کنیم؛ درست مثل آنچه که دیشب بر ما گذشت.
گروه زندگی: یک ساعت مانده به شروع بازی، تلویزیون روی کانال ۳ جاخوش کرده و مردان خانه، طوری به صفحه تلویزیون چشم دوخته‌اند که هرکس نداند، فکر می‌کند، در انتظار اتفاق قریب الوقوعی هستند و حتی با یک پلک زدن هم ممکن است همه چیز را در یک آن از دست بدهند. ظاهرا آن‌ها دنیا را از دریچه دیگری می‌بینند و یک بازی فوتبال برایشان حکم زندگی دارد؛ البته برای ما خانم‌ها هم همین طور است، ولی فقط وقت‌هایی که پای تیم ملی کشورمان درمیان باشد! در چنین مواقع حساسی، ما هم جلوی تلویزیون خشک مان می‌زند و گاهی که هیجانمان به اوج می‌رسد، به جای جیغ و فریاد، ناخوداگاه بر سرعت صلوات‌هایمان می‌افزاییم و فکر می‌کنیم هرچه تندتر باشد، اثرش هم بیشتر است!
هرچه به شروع بازی نزدیک‌تر می‌شویم، بساط دورهمی پرطمطراق‌تر از قبل می‌شود. استکان‌های داخل سینی درست مقابل سماور، تمام قد ایستاده‌اند تا به وقتش آن‌ها هم بدوند جلوی تلویزیون. ظرف پر از پرتقال و لیموشیرین و یک کاسه پر از تخمه آفتابگردان هم آماده‌اند تا بزم این شب خانواده را کامل کنند؛ هرچند که این تخمه‌ها هیچ سنخیتی با سرفه‌های تک و توک اعضای خانواده ندارند! بالاخره انتظار به پایان می‌رسد تا ۱۲۰ دقیقه پرتلاطم رقم بخورد.
اعضای خانواده دور هم می‌نشینند، لحظه به لحظه با ملی پوشانمان همراه می‌شوند، از گل زدنشان ذوق می‌کنند، برای گل خورده، آه حسرت می‌کشند و آخر سر هم در لحظات نفس گیر پنالتی، آنقدر خدا خدا می‌کنند تا بالاخره آنچه در انتظارش بودند، رقم می‌خورد و فوتبالیست‌های کشورمان، یک پیروزی دلچسب به ارمغان می‌آوردند.
بله این، حال و هوای بسیاری از خانواده‌های ایرانی در بازی مقابل سوریه و تلاش برای صعود به مرحله بعد جام ملت‌های آسیا بود. تمام احساسات مختلفی که ظرف ۱۲۰ دقیقه آن را تجربه کردیم و دست آخر هم با اشکی که نتیجه غرور ملی‌مان بود، شب را به آخر رساندیم. البته که همه این‌ها برایمان مرور یک درس بزرگ بود؛ جریان این بازی که دست کمی از فراز و فرودهای زندگی حقیقی نداشت، یکبار دیگر به ما یادآوری کرد، حتی در سخت‌ترین لحظات و وقت‌هایی که فکر می‌کنیم، طنابمان به مویی وصل است، باز هم راه نجاتی وجود دارد و می‌توانیم سینه سپر کنیم و امید داشته باشیم به پایانی که برایمان خوش است.
در هیاهوی این پیروزی، بچه‌ها که دوساعت پراسترس را پشت سر گداشته اند، بین خودشان حرف‌هایی می‌زنند. حرف از جبران و نیفتادن در دام اشتباهات قبلی که ممکن بود منجر به خداحافظی زودهنگام تیم ملی کشورمان از جام ملت‌های آسیا شود. آن‌ها می‌دانند یا شاید بیشتر از همیشه فهمیده باشند که فقط بعضی وقت‌ها برای جبران، فرصت دارند و شاید تکرار دوباره یک اشتباه، برایشان گران تمام شود!