مرواربافی، رقص انگشتان بر تار و پود ترکه
مرواربافی داویجان، هنر و اشتغال درآمیخته با سنت؛ با ۲ هزار شغل و سر سوزن ذوق و یک بغل هنرمندی. هنری احیا شده سینه به سینه دستانی هنرور که حالا قصه کار و رونق کوک کرده و شغلی شده برای زن و مرد.
خبرگزاری فارس- همدان: "داویجان" نام آشنا و پررونق، با قدمت دور و دراز؛ روستایی سراپا هنر و هنرورزی. "داویجان" میزان مروارهای روییده از سر و روی روستا، روستایی نزدیکی‌های ملایر در بخش مرکزی که آوازه‌اش به ینگه دنیا رسیده.
مرواربافی داویجان، هنر و اشتغال درآمیخته با سنت؛ با ۲ هزار شغل و سر سوزن ذوق و یک بغل هنرمندی. مرواربافی ملایر، هنری احیا شده سینه به سینه دستانی هنرور که حالا قصه کار و رونق کوک کرده و شغلی شده برای زن و مرد.
مرواربافی از دیرباز میراث داویجان بود و حالا دوباره از نو جای خود را باز کرده و شهرت دیرینه‌اش بازپس گرفته شده؛ بیشتر از خانه و شهر و کشور شهر شده و نامی در نام‌ها درآورده است.
مروار یا ترکه هم صادراتی است، تکه‌هایی که در روستای "داویجان"، "جوراب" و روستاهای همجوار، حتی نقاط روستایی همچون "حرم‌آباد"، "می‌آباد"، "رضوان‌کده" و "توچغاز" بیشتر از ۲۰۰ هکتار کشت می‌شود و ۷۰ درصد یا نه بیش از این‌ها نیاز کشور را تامین می‌کند.
ترکه‌هایی که با رقص انگشتان تار و پود می‌شود و مرواربافی جان می‌گیرد و ملایر بر سر زبان‌ها می‌افتد و "مرکز سبدبافی" نام می‌گیرد.
استادکاران قدیمی با خلاقیت جوانان در کنار ذوقی وصف‌ناپذیر مجموعه‌ای شدند از داویجان و مراوربافی و هنری به بلندای تاریخ، اضافه کنید تولید و رونق و ایجاد شغل را.
سر جمع آنچه خواندید روستای داویجان و هنر کهن مرواربافی است، که امروز بابی شده برای ترویج شغل‌های خانگی و کارگاهی، فصلی شده برای هنرورزی و هنرمندی که اسم روستا و ملایر را جهانی کرده و ملی.
اول آذر هم روز ثبت ملی مرواربافی است و "داویجان"، باشد به امید روزی که ثبت جهانی این هنر دستی به تماشا بنشینیم.
پایان پیام/۸۹۰۳۳/