یادداشت| سیاست رژیم صهیونیستی در قبال محور مقاومت

تداوم و تقویت ژئوپلیتیک جبهه مقاومت در تعارض با موجودیت رژیم صهیونیستی بوده و او را برای ادامه ماجراجویی حیات خود بسیار دچار تردید کرده است.

خبرگزاری فارس از کرمانشاه، رضا لکی؛ در بررسی سیاست خارجی رژیم صهیونیستی در قـبال محور مقاومت و نیز جمهوری اسلامی ایران در سال‌های پیش از خروج این رژیم از جـنوب لبـنان، این امر بیش از هر چیز تحت تأثیر جنگ ایران و عراق و نیز شکل‌گیری حزب‌الله لبنان در سال 1982، به‌عنوان نـخستین جنبش‌های منطقه‌ای برعلیه رژیم صهیونیستی و نیز شکل‌گیری انتفاضه اول در مناطق اشغالی و پایان جـنگ سـرد و تمایل برخی از کشورهای عربی همسایه رژیم صهیونیستی بـه سـمت هـمکاری و سازش با این رژیم، قرار داشته اسـت.

بـا ورود به هزاره سوم و در سال‌های پس از 2000، سیاست خارجی و دکترین امنیتی رژیم صهیونیستی تحت تأثیر عقب‌نشینی ایـن رژیـم از جنوب لبنان به دلیل افـزایش تـوان حزب‌الله لبـنان و مـحور مـقاومت، رویکردی تهاجمی یافت.

وقوع حادثه 11 سـپتامبر، شـرایط تحقق سیاست خارجی تهاجمی رژیم صهیونیستی در قبال بازیگران محور مقاومت و همراهی و نزدیکی بـیشتر رژیم صهیونیستی و آمریکا را ممکن ساخت. لذا امنیتی سازی بازیگران مـحور مقاومت و در رأس ایشان جمهوری اسـلامی ایـران با قرار دادن آن‌ها تحت عـنوان مـحور شرارت و حامیان تروریست محقق گردید و این حادثه، مشروعیت بخشی حملات نظامی پیشگیرانه در دکـترین امـنیتی رژیم صهیونیستی را موجب گردید.

شکست رژیم صهیونیستی در جـنگ 33 روزه برعلیه حزب‌الله لبـنان در سال 2006 و فروپاشی هیمنه نـظامی رژیم صهیونیستی در مجموعه امنیتی غرب آسیا و سپس شکست و ناتوانی این رژیم درنبرد نامتقارن برعلیه حماس در جـنگ 22 روزه موجب تهاجمی‌تر گردیدن سیاست خارجی و امـنیتی ایـن رژیم در بـرابر افـزایش تـوان محور مقاومت و بازیگران آن گـردید. این امر را در سیاست خارجی و امنیتی رژیم صهیونیستی در قبال برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران می‌توان یافت.

* سیاست خارجی و امنیتی رژیم صهیونیستی، منزوی ساختن بازیگران محور مقاومت است.

صهیونیست‌ها با اجرای دکترین امنیتی سازی و در سایه بـازدارندگی نـاشی از آن تـلاش کـرده اسـت تا با افـزایش هزینه‌های سیاسی و اقتصادی برای جمهوری اسلامی ایران، مانع از دستیابی رهبر محور مقاومت به چرخه صلح‌آمیز سوخت هسته‌ای گردد، از طـرف دیـگر، سـیاست خارجی و امنیتی رژیم صهیونیستی همواره به‌عنوان تهدیدی بـرای امـنیت بـازیگران مـحور مـقاومت بوده است.

ایجاد و ‌تأسیس گروه‌های تروریستی نظیر داعش، القاعده و...و به راه انداختن جنگ‌های نیابتی و‌ شهادت هزاران نفر از مردم منطقه، تنها بخشی از نتایج سیاست‌های امنیتی این جرثومه فساد برعلیه محور مقاومت بوده است.

در راستای تحقق دکترین بازدارندگی رژیم صهیونیستی، افزایش توان نظامی و نیز برخورداری رژیم صهیونیستی از سلاح‌های اتمی غیرمتعارف همواره به‌عنوان تهدیدی نظامی برای محور مقاومت و جـمهوری اسلامی ایران قابل‌توجه بوده است. از طرف دیگر، تلاش‌های رژیم صهیونیستی در جهت براندازی و نیز منزوی ساختن بازیگران محور مقاومت، به‌عنوان تهدید سیاسی این رژیم قابل‌توجه است.

همراه سازی دولت‌های سازش‌کار عربی با رژیم صهیونیستی موجب کمرنگ سازی هویت مقاومت در میان دولت‌های عربی منطقه و گرایش ایشان به سمت سازش و پذیرش موجودیت رژیم صهیونیستی و موجبات شکاف میان کشورهای غرب آسیا شده است.

به‌طور مثال می‌توان از امارات و‌ عربستان به‌عنوان حامیان اصلی رژیم صهیونیستی در جنگ با غزه اشاره کرد، حامیانی که روزانه پذیرای پروازهای متعدد از سوی تل‌آویو و بلعکس هستند؛ اما محور مقاومت در کنار مقاومت نوار غزه، با درک شرایط کنونی قطعاً اقداماتی برای ناکامی حملات جبهه کفر انجام خواهند داد.

حضور نیروهای مقاومت و در نزدیکی مرزهای منطقه اشغالی جولان و عدم اطمینان تل‌آویو از مرز لبنان بابت حضور حزب‌الله، حضور قدرتمند انصارالله در یمن و‌ تسلط بر یکی‌ از شاهراه‌های آبی جهان، در کنار قدرت موشکی و‌ پهبادی، اتحاد و انسجام و‌ قدرت مقاومت عراق، شرایط باثبات سوریه و افزایش قدرت سیاسی آن و بالاتر از همه افزایش قدرت جمهوری اسلامی ایران که به‌عنوان رأس محور مقاومت قرار دارد در همه سطوح‌ موجب شده است رژیم صهیونیستی برای ادامه ماجراجویی حیات خود بسیار دچار تردید باشد.

نکته پایانی:

بعد از دستاوردهای جبهه مقاومت در سال‌های اخیر، به‌تدریج بر قدرت این جبهه افزوده شد و رهبران این جبهه توانسته‌اند به انسجام و توسعه آن بپردازند.

در این دوره، با ورود جدی‌تر کشورهای سوریه و عراق و همچنین انسجام گروه‌های مقاومت، اقدامات جبهه مقاومت فراتر از یک جبهه محلی رفت و به جبهه منطقه‌ای برای مقابله با محور غربی _ عبری _ عربی در غرب آسیا تبدیل گردید و به‌نوعی ژئوپلیتیک جبهه مقاومت تقویت شد؛ این امر را می‌تواند یک پسران جدی در سیاست‌های رژیم‌ صهیونیستی در قبال قضیه فلسطین دانست زیرا تداوم مقاومت در تعارض جدی با موجودیت رژیم صهیونیستی است.

پایان پیام/ و