«تربیت اسلامی» در فرزندپروری آمیخته شود

همدان-تربیت از ریشه «ر ب و» است که به معنای رشد دادن در مسیری خاص است؛ همچنین رشد دادن ما با ریشه «ر ب ب» نیز تنیدگی خاص دارد.

خبرگزاری مهر-گروه استان‌ها_حسن محسنی راد*: تربیت از ریشه «ر ب و» است که به معنای رشد دادن در مسیری خاص است؛ همچنین رشد دادن ما با ریشه «ر ب ب» نیز تنیدگی خاص دارد و از طرفی پسوند تربیت اسلامی دارد که همان تربیت اسلامی است که معنای کلی آن رشد دادن کودک در مسیری که اسلام می‌خواهد یا در آن جهتی که اسلام در بچه و در فرزند ما متبلور شود.

دیدن اسلام در فرزند به معنای این است که متبلور شدن ظواهر اسلامی در افکار، آداب، حرکات و روحیات است که شامل بُعد روحانی، فکری و عملی خواهد بود.

این همان تربیت اسلامی است که دستاوردها و رهیافت‌های روانشناسی مدرن به آن رسیده و در راستای تاکتیک تربیت فرزند برای نیل به اهداف اسلامی پیش می‌رود؛ یعنی ما نیز باید از رهیافت‌ها و تاکتیک‌های روانشناسی مدرن که برای ما فراهم است، استفاده کنیم اما در اهداف اسلامی.

در این زمینه می‌توانیم از احادیث اسلامی و دستاوردهای حکمت آمیز روانشناسی در زمینه تربیت استفاده کنیم.

فرزندان ما آنانی نخواهند بود که ما می‌خواهیم، آنی خواهند بود که ما هستیم و این یک اصل است، از این اصل می‌توان چند نتیجه گرفت که خودسازی و تزکیه نفس پدر و مادر لزوماً منجر به تأثیرگذاری در مسیر درست و آن گونه که اسلام می‌خواهد بر روی فرزندان می‌شود.

خودسازی پدر و مادر شرط لازم است اما شرط کافی نیست

خودسازی پدر و مادر شرط لازم است اما شرط کافی نیست، خودسازی از بدان سبب که بدی‌های رفتاری و قلبی از شخص را از بین می‌برد و فرزند را به سمت یک رفتار متعادل سوق می‌دهد؛ نقشی به سزا است.

فرزند با همین الگوهای دیداری و سمعی است که رشد می‌کند؛ حرکات، رفتار و عادات پدر و مادر را به صورت ناخودآگاه روی خود پیاده می‌کند و این در فطرت فرزند است.

فرزندان در سنین قبل از ۷ سالگی بسیار پذیرش و نقش پذیری دارند. طبق روایات یاد دادن در این سن مثل نقش دادن روی سنگ است که به آن نقش فی الْحَجَر می‌گویند، چون نقش روی سنگ میلیون‌ها سال باقی می‌ماند.

مناسک دینی همراه با لذت باید برای فرزند آموزش داده شود

سن هفت تا ۱۴ یعنی شما پادشاه فرزند هستید و باید به او آداب را یاد بدهید و این مقطع سنی آموزش آداب اجتماعی و مناسک دینی، نماز، روزه، نوع سلام دادن، غذا خوردن کیفیت پوشش کیفیت رفتار و خیلی از خوبی هاست.

این مقطع سنی بسیار حساس است؛ مناسک دینی همراه با لذت باید برای فرزند آموزش داده شود.

در منازلی که نماز با اخم خوانده می‌شود بچه نسبت به نماز تمایلی پیدا نخواهد کرد چون مناسک دینی باید همراه با نرمی، لطافت و مهرورزی باشد، دادن جایزه و لبخند پدر و مادر بعد از نماز و در آغوش گرفتن فرزند نقش بسزایی در اشتیاق کودک به نماز ایجاد می‌کند.

«تربیت اسلامی» باید آمیخته فرزندپروری شود، فرزندان را به مسجد ببرید و اجازه دهید با همسالان خود در مسجد بازی کنند، چون فرزند در محیطی که نماز خوانده می‌شود لذت می‌برد و این احساس لذت و انسی که در آنجا بازی می‌کند، ناخودآگاه نماز و نماز جماعت را در فرزند نهادینه می‌کند.

*کارشناس مذهبی