قتل‌عام کودکان؛ جنایت تکراریِ اشغالگران
رژیم صهیونیستی در جریان تجاوزات نظامی مکرر خود از سال ۲۰۰۸ تاکنون، هزاران کودک فلسطینی را در نوار غزه به قتل رساند؛ علاوه بر آن صدها کودک نیز به دلیل بیماری و شرایط بد تحت محاصره جان خود را از دست دادند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، از صحنه کشته شدن «محمد الدرة» در آغاز انتفاضه دوم فلسطین تا شهادت «آلاء قدوم» در آغاز تجاوزات جدید تل‌آویو در سال گذشته، تصاویر کشتار کودکان فلسطینی توسط ماشین جنگ اسرائیل به «نماد خون» تبدیل شد.
خبرنگار شبکه «الجزیره»، در این باره می‌نویسد: بین شهادت محمد و آلاء دو دهه فاصله است؛ فاصله‌ای که طی آن صدها کودک فلسطینی جان باختند و در هر تنشی همسالان خود را ترک کردند. دوستانی که هر یک از آنها ممکن است «قربانی بعدی» حمله اسرائیل باشد؛ حمله‌ای که از دیوارهای شهر تا خانه‌های محقر در اردوگاه‌ها و محله‌های نوار غزه را با خاک یکسان می‌کند.
بر اساس اطلاعات رسمی دولت فلسطین، تعداد شهدای کودک از زمان شهادت کودک محمد الدره در آغاز انتفاضه الاقصی (انتفاضه دوم) در سال ۲۰۰۰ به ۲۲۳۰ شهید می‌رسد؛ اکثر آنها در چهار دوره قبلی جنگی و برخی هم در یورش‌های متناوب اشغالگران به شهادت رسیده‌اند.
فاجعه‌هایی در قالب نماد
طی جنگ‌ها و تشدید تنش‌های نظامی اسرائیل در غزه در دو دهه اخیر، کودکان قربانی فلسطینی به «نماد» تبدیل شدند؛ نمادهایی که مصیبت‌های کودکان غزه را تصویر می‌کنند، و کشتار، مجروحیت و محاصره آنها را یادآور می‌شوند.
با آغاز انتفاضه الاقصی در سپتامبر ۲۰۰۰ تاریخ، کودکی به نام محمد الدره ۱۲ساله را با عکسش که در سراسر جهان دیده شد، در حالی که از گلوله های اسرائیل به پشت پدرش پناه می‌برد، جاودانه کرد. اسرائیلی‌ها در تقاطع نتزاریم، منطقه‌ای که هنوز نام شهرک اسرائیلی را دارد و در مجاورت غرب غزه قرار داشت، پدر و پسر را محاصره و به گلوله بستند.
از آن زمان تاکنون، طوماری طولانی از قربانیان کودک به ثبت رسیده است؛ به ویژه ایمان حجو، هدی غالیة، جمیلة الهباش و دیگرانی که توسط اسرائیل قتل‌عام و با خانواده‌هایشان به طور کلی از شمار شهروندان فلسطین پاک شدند و زیر آوار جنایت‌ها مدفون شدند؛ در همان خاک خانه‌های ساده خود که چهار جنگ سخت در غزه به خود دید و خون‌آلود شد.
در جنگ دیگری که سال ۲۰۲۱ آغاز شد، نام کودک شهید «حمزه نصار» ۱۲ساله که روزه‌دار بود، بر سر زبان‌ها افتاد؛ فرشته‌ای که چند ساعت قبل از اذان مغرب، با دستی که در آن برای خانه نان گرفته بود، و بر اثر حمله هوایی ارتش اسرائیل، خانه دنیای کودکانه‌اش را در محله شجاعیه در شرق غزه ترک کرد. در این هنگام عکس حمزه در حالی که در کفن کوچکش دراز کشیده بود پخش شد که همچنان لبخند معصومانه‌ای بر لب داشت...
«آلاء قدوم» ۵ساله در اولین لحظات تشدید تنش‌های سال ۲۰۲۲ اسرائیل در غزه، در حالی که در مقابل خانه‌اش در همان محله شجاعیه مشغول بازی بود، بر اثر اصابت ترکش موشک اسرائیلی به سرش جان باخت.
«یسری الغول» نویسنده و رمان‌نویس فلسطینی درباره آلاء می‌گوید: «او درگذشت.. با آرزوی رفتن به مدرسه و تبدیل شدن به یک معلم بزرگ. رژیم اشغالگر همیشه رویاهای کودکان ما را می‌کشد».
الغول داستان آلاء و امثال او را به عنوان قربانیان جنگ‌های اسرائیل در غزه به عنوان «اصول بشردوستانه‌ای می‌داند که باید بر روی آن متمرکز شد و به همه زبان‌های جهان منتشر کرد» تا زشتی‌های اشغالگری و جنایات آن آشکار شود. اشغالگری که فرقی بین کوچک و بزرگ فلسطینی‌ها قائل نمی‌شود؛ همه را بدون توجیه هدف قرار می‌دهد، چه مرد و چه زن و چه جوان و چه کودک.
آنها فقط عدد نبودند...
نویسنده فلسطینی از برخورد با قربانیان حملات صهیونیست‌ها، به ویژه کودکان، به عنوان اعدادی که در سوابق تلفات وجود دارد، متنفر است و می‌گوید: «آنها آینده هستند. هر کدام آنها می‌خواست دکتر، مهندس و حتی یک خلبان شود. کودکان فلسطینی فقط ارقام نیستند؛ ما باید روی جزئیات زندگی و رویاهای آنها تمرکز کنیم.. در حالی که حتی کودک زنده فلسطینی هم در بخشی از فلسطین محاصره‌شده و تحت بمباران است و اکنون حتی در داخل خانه خود یک قربانی بالقوه محسوب می‌شود».
الغول، در طول چهار جنگ با فرزندان خود ماجراها از سر گذرانده است. او در منطقه‌ای نزدیک دریا در شهر غزه زندگی می‌کند؛ منطقه‌ای که بارها مورد هدف اسرائیل قرار گرفته است. او می‌گوید: «کودکان ما از قتل، جراحت و ترس می‌میرند».
او، به هر طریق ممکن مایل است فرزندانش را از آنچه در میدان اتفاق می‌افتد «دور» کند و آنها را از صحنه‌های کشتار و ویرانی در خیابان‌ها در امان بدارد؛ علی‌رغم آگاهی از دشواری این امر در فضای کوچک و خانه های محقر غزه که فاقد سرپناه هستند و ساعات طولانی از قطع برق رنج می‌برند. الغول می‌گوید: «اغلب حتی در خانه‌ام احساس می‌کنم گم شده‌ام و نمی‌دانم کجا با خانواده و فرزندانم پنهان شوم».
پایان پیام/