تبلور غیرت در شهرداری رشت: حریفت منم!
مگر می‌شود آدم باشی اما از داغِ فلسطین دلت نسوزد و هرچه سزای رژیم اشغالگر و کودک‌کُشِ اسرائیلِ غاصب است نثارش نکنی و سکوت اختیار کنی و بگویی طرفدارِ صلحی؟ نه، این آدمیت نیست. این سکوت نشانه رضایت است!
خبرگزاری فارس-فاطمه احمدی: یک روز، دو روز، اصلا یک هفته آدم مریض باشد. اگر یک نفر از اعضای خانواده بیمار باشد. کل خانواده دلواپس و نگران است. حالا فرض کن فرزند خانواده دچار یک بیماری شده باشد. فرزندی که حاصل یک عشق است، حاصل یک دلدادگی و ثمره خون دلی است که خورده‌ای و حالا روبروی چشمانت آه می‌کشد و باید انتظار بهبودش را بکشی. مادر که باشی نه خواب داری نه خوراک، پدر که باشی شکسته می‌شوی، نمی‌توانی قامت راست کنی از بیماری فرزند.
آری، درد اگر برای فرزند باشد، پدر و مادر را از پای در می‌آورد. مسلمان که باشی و ببینی کودکی روی تخت بیمارستان افتاده دلت می‌شکند، می‌خواهی هر طور شده کمک باشی. گروه‌های جهادی و سَمَن‌های مردمی از در و دیوار برای بهبود کودکان بیمار کمک جمع می‌کنند و خلاصه از هر راهی برای نجات آن بیمار کوچک خود را به آب و آتش می‌زنند تا روز بهبودی.
حالا گمان می‌کنم از یکی دو هفته گذشته که بیش از هزار کودک، بیمار که نه؛ پَرپَر می‌شوند در دامانِ مادرهاشان! شهید می‌شوند قبل از بلوغ ! بالغ می‌شوند قبل از ۹ سالگی!
نه ... آن‌ها بالغ بوده‌اند. از زمانی که توی رحم مادرهایشان نفس می‌کشیدند شهادتین را گفته‌اند. از زمانی که در نطفه زیست می‌کرده‌اند با شهادت آشنا شده‌اند. در همان زمانی که هنوز از بدن مادرهاشان تغذیه می‌کرده‌اند برای چنین روزهایی آماده شده بودند. که حیاتِ فلسطینیان سال‌هاست با جنگ و اشغال عجین شده است.
از همان زمانی که صهیونیسم تصمیم گرفت کشوری جعلی در اورشلیم به پا کند این جنگ پایه‌ریزی شد و چه کسی است که نداند صهیونیست موجودیتی غصبی دارد در سرزمین قدس. قدسی که برای تمام مسلمانان مقدس است و امروز دارد به جای پای فاسدِ رژیم اشغالی آلوده می‌شود و فقط نابودی صهیونیست آن را طهارت می‌بخشد.
نمی‌گویم باید شیعه باشی یا اهل سنت، نمی‌گویم باید مسلمان باشی تا حامی فلسطین و مردمانش شوی. حتی اگر دین هم نداشته باشی اما اندکی احساس، می‌توانی بفهمی که امروز در غزه چه غوغایی برپاست. اگر به قولِ برخی‌ها دینت انسانیت باشد؛ این انسانیت نباید به تو اجازه سکوت در برابر کودک‌کُشی در فلسطین را بدهد.
مگر می‌شود مادر باشی و ببینی کودکانی در آغوش مادرانشان پرپر می‌شوند و دَم نزنی؟ مگر می‌شود پدر باشی و ببینی نوزادانی در دستگاه نفس می‌کشند و پدرانی بی‌تابند که مبادا صهیونیست تا چند ساعت آینده برق غزه را قطع می‌کند و دیگر نوزاد تازه متولد شده‌ات نمی‌تواند نفس بکشد و نیامده باید شهید شود و تو ندانی با چه رویی توی چشمهای همسرت نگاه کنی که نتوانستی پدری کنی؟
مگر می‌شود آدم باشی اما از داغِ فلسطین دلت نسوزد و هرچه سزای رژیم اشغالگر و کودک‌کُشِ صهیونیست غاصب است نثارش نکنی و سکوت اختیار کنی و بگویی طرفدارِ صلحی؟ نه، این آدمیت نیست. این سکوت نشانه رضایت است!
گاهی فکر می‌کنم اگر بزرگان ما بودند در این وانفسای ظلم و نسل‌کُشی چه می‌کردند؟ اگر حاج قاسم عزیزمان در این روزها بود و جنایات فجیع رژیم منحوس صهیونیستی را می‌دید الان کجا بود؟ اگر بهجت عارفان بود در جلسات درس و بحثش چگونه جلوی اشک‌های معصومانه‌اش را می‌گرفت؟ اصلا اگر میرزا یونس بود چه می‌کرد؟ میرزایی که همیشه در جنگل و صحرا مشغول مبارزه با ظلم بود چگونه آغوشش را برای کودکان غزه می‌گشود؟
به نظرم اگر هرکدام از این بزرگان بودند و چنین جنایاتی را در غزه می‌دیدند تابع امر ولی بودند. گوش می‌کردند ببینند ولی فقیه چه می‌گوید تا به فرمانش لبیک بگویند. راستی این روزها فرمان ولایت فقیه چیست؟
درست است که میرزا اکنون در کنارمان نیست اما فرزندانش که هستند! درست است بهجت این روزها کنارمان نیست اما رهروانش که هستند.
اینجا در رشت، فرزندان میرزا در گروه جهادی شهید میرزا کوچک جنگلی، فرمان ولی را لبیک گفتند. این روزها فرمان ولی جامعه، جهاد تبیین است و فرزندان میرزا آمده‌اند پای کارِ جهاد تبیین. حالا که دیده‌اند رسانه‌های کذاب چگونه جای شهید و جلاد را عوض می‌کنند. دست به کار شدند تا بشوند رسانه‌ی تصویریِ در شهر.
دو گروه از اعضای گروه جهادی شهید میرزا کوچک و گروه جهادی نفحات و سایر رهروانِ میرزا و بهجت این شب‌ها و روزهای رشت را به همت جهادیان کرده‌اند پایگاه اطلاع‌رسانی حوادث غزه و شهر را رسانه تصویری و صدای مظلومیت کودکانی که بی‌گناه شهید می‌شوند.
طبیعی است که وقتی قدرت در دست رسانه‌هایی است که دروغ را با هنرمندی تمام راست جلوه می‌دهند و راست را نمی‌گویند. گفتن حقیقت و پذیرش از سوی عامه‌ای که تحت بمباران شدید دروغ‌های متعدد رسانه‌های صهیونیستی قرار دارند بسیار سخت می‌شود.
اما گروه‌های جهادی و جوانان دغدغه‌مند رشتی پای این سختی‌ها ایستاده‌اند و برای ایفای نقش تبیین‌گری خود سر از پا نمی‌شناسند. این جوانان دغدغه‌مند رشتی این روزها عکس و تصویر شهدای مظلوم غزه و کودکان و زنانی که بی‌گناه شهید می‌شوند را در جای جای شهر نصب کرده‌اند تا یاد شهدای غزه را زنده نگه داشته و به رژیم غاصب بفهمانند که مسلمانان فلسطینی تنها نیستند.
تعاملی که گروه‌های جهادی شهید میرزا کوچک جنگلی و نفحات با مردم ایجاد کرده‌اند موجب شده تا مردم با هر عقیه و ظاهری و با هر نوع جبهه‌گیری سیاسی شنوای دردهای مردم و کودکان غزه باشند.
مردم رشت فیلم‌های این جنایتِ ظالمانه که توسط رژیم غاصب و کودک‌کش اسرائیل در پیاده‌راه فرهنگی شهر به نمایش درمی‌آید را به تماشا می‌نشینند و اشک غصه از گونه‌هایشان سرازیر می‌شود. گاهی برایشان سؤال پیش می‌آید و از اعضای گروه جهادی و روحانیونی که در پیاده‌راه حضور دارند شبهاتشان را می‌پرسند.
آنقدر با حقایق آشنا شده‌اند که آن روی سکه رسانه‌های ملعونِ صهیونیستی را با جان و دل درک کرده‌اند و به صهیونیست می‌گویند: #حریفت_منم!
مردم رشت وقتی کنار تصاویر شهدای غزه قرار می‌گیرند، شمعی به یادشان روشن می‌کنند. وقتی در پیاده‌راه فیلم‌های خام این جنایت عظیم قرن را می‌بینند احساساتشان برانگیخته می‌شود و اشک می‌ریزند و فریاد دادخواهی سر می‌دهند.
با حضور نیروهای انقلابی رشت در میدان شهدای ذهاب، تعاملی با مردم صورت گرفت و پویش حریفت منم ایجاد شد. وقتی مردم برای تماشای تصاویر می‌آمدند احساسشان را به آن‌ها می‌گفتند و با مردم مظلوم فلسطین همدردی می‌کردند و خود را حریف صهیونیست می‌دانستند. همه مردم حامی مظلومیت فلسطینیان هستند و منتقد جدی حرکات وحشیانه صهیونیستِ غاصب.
مردم با هر سلیقه‌ای با هر عقیده‌ای پای فیلم‌ها میخ شده و احساساتشان برانگیخته می‌شود.
اینجا فرق ندارد چه نوع پوشش و ظاهری داشته باشند. با هر باور و سبک زندگی می‌نشینند پای دردهای زنان و کودکان مظلوم غزه و در پویش #برای_این_درد_شمعی_روشن_کن، می‌نشینند و به یاد مظلومان غزه شمعی روشن می‌کنند و اشک می‌ریزند.
جوانان انقلابی و جهادی رشت سعی کردند هیچ ویرایشی روی فیلم‌ها انجام ندهند و بدون هیچ روایتی هر آنچه در غزه می‌گذرد را در شهر به نمایش بگذارند و این گونه تمامی آحاد رشت با آن‌ها همراه شدند و به صهیونیستِ کودک‌کُش می‌گویند: اگر می‌توانی در برابر ما بایست نه اینکه سمت کودکانِ بی‌گناه بروی.
عکاسان فلسطینی نیز تصاویری را ارسال کرده‌اند و نمایشگاه مظلومیت غزه در پیاده‌راه فرهنگی رشت تکمیل شده و چه کسی است که در برابر این همه مظلومیت بتواند ساکت بنشیند؟
حجت‌الاسلام میرحسینی، آقای عبداللهی و سایر فرزندان میرزا کوچک جنگلی چند شبی است که مهمان نگاه مردم رشت و پاسخگوی شبهاتشان درباره این ظلم بی‌سابقه تاریخ هستند. حدود یک هفته دیگر نیز این نمایشگاهِ استکبارستیز و روشنگرانه و این جهاد تبیین از سوی جوانان انقلابی رشت ادامه دارد و اگر انسان آزاده‌ای بخواهد سکوتش را در برابر صهیونیست بشکند و برای کودکان غزه شمعی روشن کند می‌تواند به خیل خون‌خواهان فلسطینی بشتابد، چرا که سکوت علامت رضایت است!
پایان پیام/۸۴۰۰۷