گمنامی رسم دلدادگی پیرغلام خوانساری به سیدالشهداست
اصفهان- حاج حمید خوانساری همیشه خود را یک هیئتی معرفی می‌کند و معتقد است که کار برای خدا و اهل‌بیت(ع) را باید به دور از نمایش و تبلیغ و با خلوص نیت انجام داد.
خبرگزاری مهر- گروه استان‌ها- ریحانه شهبازی: گمنامی رسم است میان دل دادگان سیدالشهدا (ع) که هرکاری برای اهل بیت (ع) انجام شود در خفا و پنهانی باشد. این منش در بین پیرغلامان حسینی بیشتر به چشم می‌خورد که حاج حمید خوانساری چندان رغبتی برای مصاحبه ندارد و می‌گوید به قول قدیمی‌ها «کسی که باید کار را ببیند و بداند تنها خداست».
با این تعریف‌ها این جمله شهید سلیمانی «باید به این بلوغ برسیم که نباید دیده شویم» تداعی این روزهای خادمان و پیرغلامان دیار خمینی‌شهر است که این رسم در میان‌ها هیئات نهادینه شده و چندان رغبتی برای نمایش و تبلیغ ندارند.
از طرفی هم با شروع محرم در هر کوچه و خیابانی از این شهر پرچم سیاهی نصب شده و ایستگاه صلواتی و یا مجلس عزایی برپاست که هرکس به سهم خود برای سیدالشهدا قدمی بر می‌دارد و حزن و اندوه خود را نشان می‌دهد. در واقع مردم این دیار عزاداری و کار برای امام حسین (ع) را با نیتی خالص و بدون هیاهو انجام می‌دهند و در میان تنها با خدا و اهل بیت (ع) معامله می‌کنند.
حتی رهبر معظم انقلاب هم در دیدار اعضای ستاد برگزاری اجتماع ۱۵ هزار نفری رزمندگان خمینی‌شهر که در تاریخ ۲۵ آذر ۹۸ برگزار شده بود، با اشاره به دلداگی مردم خمینی‌شهر به حضرت سیدالشهداء فرمودند: «خمینی شهر و به یک معنا همه استان اصفهان حسینیه است و علاقه‌مندی مردم این استان به مبانی شرع و خاندان پیغمبر و مسألۀ عاشورا فوق‌العاده و برجسته است.»
حاج حمید خوانساری یکی از پیرغلامان خمینی‌شهر اصفهان و مسئول شورای هیئات این شهر است که او را با این نام در محله می‌شناسند اما اسم شناسنامه‌ای او «جمشید» است و اکنون دهه ششم زندگی خود را سپری می‌کند. همه خانواده او حسینی هستند و از بچگی در هیئات حضور داشته‌اند و این امر را زمینه‌ای برای شکل‌گیری ارادت خاص او به امام حسین (ع) می‌داند که همیشه با والدین خود در هیئات حضور داشته و برای رفتن به هیئت لحظه شماری می‌کرده است. او احساس رضایت و خوشی در هیئات و مساجد را با هیچ چیز عوض نمی‌کند و می‌گوید: «امیدوارم خداوند تا لحظه آخر ما از حسین (ع) و اهل بیت (ع) جدا نکنند.»
حاج حمید زمان خدمت سربازی و جنگ هشت سال دفاع مقدس در همان مناطق جنگی در سنگرها مداحی و روضه خوانی می‌کرد و اکنون توفیق پیدا کرده که مسئول شورای هیئات شهرستان خمینی شهر باشد و می‌گوید «هرچه داریم از ائمه داریم.»
او کلام خود را با این جمله آغاز می‌کند «ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجات» و به خبرنگار مهر می‌گوید: خمینی‌شهر را در برپایی عزاداری نمی‌توان با سایر شهرها مقایسه کرد؛ زمانی که پسرم از تهران به اصفهان می‌آید می‌گوید تازه عزاداری برای امام حسین (ع) را درک می‌کنم.
این پیرغلام حسینی با اشاره به اینکه در گذشته صداقت و خلوص نیت بیشتر حاکم بود، می‌گوید: در گذشته چای امام حسین (ع) را به نیت شفا می‌خوردند و با همین خلوص نیت و اعتقاد، شفا پیدا می‌کردند و در واقع بسیاری از چیزها وابسته به این کلمه است که صداقت و خلوص نیت باشد. هرچند در زمانه فعلی چنین اعتقادات و اخلاصی وجود دارد اما شرایط زمانه و مدرنیته باعث تغییرات شده و مانند گذشته «سادگی» کمتر به چشم می‌خورد.
او ادامه می‌دهد: با وجودی که پیرغلامان و پیشکسوتان در گذشته سواد چندانی نداشتن اما با همان مقدار سواد هم خالص و مخلص بودند و دوست نداشتند که کارها به اسم آنها باشد و بسیاری از زمان‌ها اسم فرد دیگری را جایگزین می‌کردند.
حاج خوانساری که حدود سه الی چهار دوره در شورای هیئات سمت داشته می‌گوید: من خودم را به عنوان یک هیئتی در مجالس معرفی می‌کنم البته اگر در موضع دفاع برای شهرستان قرار گیرم عنوان و سمت خودم را بیان می‌کنم.
او با مقایسه‌ای از وضعیت فعلی مساجد و هیئات که به یک دغدغه اصلی برایش تبدیل شده می‌گوید: من همیشه برای آینده نسل امروز و پیشامدها بر سر حسینیه‌ها و مساجد بغض می‌کنم و گریه‌ام می‌گیرد که این مساجد پس از نسل ما خالی نماند و در بسیاری از جلسات این مسائل را مطرح می‌کنم. روحانیون باید با بچه‌ها رفاقت کنند و در محله ما یک نمونه روحانی مسجد وجود دارد که حتی بچه‌ها را با اسم کوچک می‌شناسد و همیشه از آنها دلجویی می‌کند. اما برپایی عزاداری برای سیدالشهدا فرق دارد ومانند یک پوشش زیر باران رحمت همه را دربرمی‌گیرد و پیر و جوان برای ماه محرم سریع و خودجوش پای میدان می‌آیند و دو روز مانده به محرم همه چیز عوض می‌شود.
این پیر غلام حسینی از معجزات بسیار زیادی که دیده می‌گوید: یک زمانی ماشین وانت داشتم که دزدیدند و یک شخصی با این حرف که یک عمری در دستگاه امام حسین (ع) حضور داشتم و اکنون کمکی به من نکرده‌اند ناراحت شدم. در آن زمان ۲۸ صفر به مشهد مقدس سفر کردم و در راه بازگشت از امام مهربانی‌ها و اهل بیت (ع) خواستم که دست خالی نروم. صبح شنبه که رفتم به آگاهی سر زدم گفتند که ماشینت پیدا شده است.
پرسیدم چه ساعتی پیدا شده گفتند شب جمعه ساعت ۷ شب که من آن زمان در حرم امام رضا (ع) بودم که از این موارد و کمک‌ها در مسیر زندگی بسیار بوده است و قابل شمارش و بیان نیست.