باز هم هجمه سرخ به گاه مناجات

خبر مثل سرب داغ روی تراشه‌های قلبم سرازیر می‌شود. باز هم حمله تروریستی به حرم شاه چراغ (علیه السلام). خبر آنقدر تکان دهنده است که دستم ناخودآگاه آماج حمله را لمس می‌کند، دلم بی‌قراری می‌نماید و چشمانم، هجمه خون را می‌بیند که گوشه‌ای از صحن را آغشته کرده است.

به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، همیشه که نباید مناسبتی باشد که از تو بنویسم. این بار بی مناسبت می‌نویسم.

 از تویی که ماه و خورشید نوبت به نوبت به تماشای گنبد و گلدسته‌ات می‌نشینند و از سایه‌سار حرم منزه تو بهره‌ها می‌برند.

آهسته و با طمأنینه به صحن می‌آیم گام‌هایم را می‌شمارم، رسم ادب را باید به جا آورد.

چند روزی از عاشورا گذشته اما حرم مطهر شاهچراغ (علیه السلام) حال و هوای نینوا دارد آفتاب زیر پوست بی‌قرار زائران می‌دود. گوشه و کنار صحن پرچم‌های سیاه و نقالی‌های حادثه عاشورا جلوه‌گری می‌کند.

ابتدا نوحه‌ای عربی پخش می‌شود و پس از آن نوای رضا نریمانی و نوحه‌ای که مدت‌ها بود به دلم چنگ می‌زند رفیق دل شکسته‌ها... امام حسین خسته‌ها.

همچون همیشه قبل از رسیدن به ضریح مطهر اذن ورود می‌خوانم.زمزمه‌ام، زمزمه همیشگی اما در دلم غوغا است.

سرب داغ روی تراشه‌های دل

خبر مثل سرب داغ روی تراشه‌های دلم سرازیر می‌شود. باز هم حمله تروریستی به حرم شاه چراغ علیه السلام چقدر مظلوم چقدر بی دفاع.

خبر آنقدر تکان دهنده است که دستم ناخودآگاه آماج حمله را لمس می‌کند دلم بی‌قراری می‌نماید و چشمانم، هجمه خون را می‌بیند که گوشه‌ای از صحن را آغشته کرده است.

یک هفته از آخرین زیارتم گذشته و فضای آرام و دل‌انگیز حرم، لحظه‌ای از مقابل چشمم دور نمی‌شود.

درد زیر پوست می‌دود و دل باور نمی‌کند. جایی که فاجعه کمتر از یک سال، دیگر بار تکرار می‌شود و ایادی جلاد و مزدور داعش، عقده‌های کریه خود را روی پهنه مقدس حرم پخش می‌کنند.

منابع رسمی، شهادت یک تن و مصدومیت هفت تن از زائران را تایید می‌کنند.

لحظه‌ای حرم را در بحبوبه حادثه تصور می‌کنم: تا چشم کار می‌کند غلغله است و غوغا. غوغای جنایتی فجیع. دیوار به سرخی آلاله‌ درآمده و خون گرم، زمین را رنگین کرده است.

خدام حرم، دل‌نگرانِ زائران و زائران، پریشان و گریان. هر کدام به سویی می‌دوند و برای التیام زخم هم، به دنبال مرهمی می‌گردند.

دلم آرامش قبل از طوفان می‌خواهد

حادثه آبان سال گذشته در ذهنم تداعی می‌شود و تصاویرش مثل فیلم تراژیک فریم به فریم حرکت می‌کنند. به دلم چنگ می‌زنند.

آخرین و دلچسب‌ترین زیارت را باز هم تجسم می‌کنم. دلم دوباره آرامش قبل از طوفان می‌خواهد. دلم آن رویای شیرین همیشگی را می‌خواهد.

می‌خواهم باز هم حرم را آرام تصور کنم در حالی که نمازگزاران و زائران دل به آستان سپرده و در امنیت و آرامش، در صفوف نماز همچون بنیان مرصوص، دل به دلدار سپرده‌اند.

پایان پیام/ن