نگاهی به فیلم «پرویزخان» | قهرمان غریب

ویژگی مهم درام‌های ورزشی این است که علاوه بر جذب مخاطبان فیلم‌بین، می‌توانند پای مخاطبانی که میانه‌ای با هنر هفتم ندارند را هم به سالن‌های سینما باز کنند.

خبرگزاری تسنیم-محمد خاجی: درام‌های ورزشی در دنیا طرفداران خاص خود را دارند. ویژگی مهم این قسم آثار سینمایی که غالبا با چاشنی شور، هیجان، غلیان عواطف و احساسات مخاطب ساخته می‌شوند، این است که علاوه بر جذب طیف وسیع مخاطبان فیلم‌بین، می‌توانند پای مخاطبانی که اساسا میانه‌ای با هنر هفتم ندارند و سینما را به صورت جدی دنبال نمی‌کنند را هم به سالن‌های سینما باز کنند. 

در سینمای جهان فیلم‌هایی چون «علی» به کارگردانی مایکل مان و با محوریت زندگی محمدعلی کلی بوکسور صاحب‌نام، «سِنا» به کارگردانی آصف کاپادیا با محوریت زندگی آیرتون سنا قهرمان نام‌آشنای فرمول یک، «معجزه» به کارگردانی گوین اوکانور با محوریت روایت تلاش مردان تیم هاکی روی یخ آمریکا برای رسیدن به مدال طلای المپیک سال 1980 و... ازجمله آثاری هستند که در گونه درام ورزشی جای می‌گیرند. 

در سینمای ایران اما درام‌های ورزشی چندانی را نمی‌توان سراغ گرفت. چه اینکه در سینمای ما وضعیت دیگر ژانرهای سینمایی نیز کم و بیش به همین صورت است و اساسا سینمای ژانر به معنای تام و تمام خود شکل نگرفته و ظرفیت‌های مغفول و مکتوم بسیاری در این میان قرار دارد. با این مقدمه می‌توان به فیلم سینمایی «پرویزخان» پرداخت. یکی از معدود آثار سینمای ایران در سال‌های اخیر که در گونه درام‌های ورزشی جای می‌گیرد و روایت‌گر برش‌هایی از زندگی و زمانه زنده‌یاد پرویز دهداری، سرمربی فقید، صاحب سبک و با اخلاق تیم ملی فوتبال ایران است. اهمیت کار دهداری در قامت قهرمانی غریب، در کنار تخلق و دیسیپلین منحصر به فرد او به کشف و پرورش نسل تازه‌ و مستعدی از فوتبالیست‌های جوان و جویای نام ایرانی بازمی‌گردد؛ نسلی که در میان آنها نام چهره‌های سرشناسی چون احمدرضا عابدزاده، جواد زرینچه، مجید نامجومطلق، صمد مرفاوی و... به چشم می‌خورد. با این توصیف، بدون شک سخصیت دهداری از ارزش و اعتبار لازم برای تبدیل شدن به سوژه دست‌کم یک اثر سینمایی برخوردار است و باید بابت انتخاب چنین سوژه‌ای به سازندگان «پرویز خان» خداقوت گفت. 

از سوی دیگر، مخاطبان سینمای ایران به ویژه جوانان و نوجوانان به قرار گرفتن در معرض چنین روایت‌هایی نیاز مبرم دارند؛ چراکه تماشای این قسم آثار سینمایی در کنار شور و هیجانی که درون خود دارد، می‌تواند در زمینه الگوپذیری، ایجاد روحیه نشاط، امید، غرور ملی و انگیزه‌بخشی به نسل‌های جوان و نوجوان کشور، بسیار موثر باشد. آن هم در کشوری چون ایران که فوتبال، پرطرفدارترین رشته ورزشی محسوب می‌شود و ساخت آثار سینمایی با این موضوع، می‌تواند مورد اقبال و استقبال عموم مردم قرار گیرد.  

«پرویزخان» فیلمی خوش‌ساخت از یک کارگردان فیلم‌اولی است و بازیگران جوان فیلم به رغم آنکه غالبا نخستین تجربه حضور خود در یک  اثر جدی سینمایی را پشت سر می‌گذارند، خوب و باورپذیر ظاهر شده‌اند. نخستین ساخته علی ثقفی در مقام کارگردان، اثری است که با بهره‌مندی از موتیفی ساده به خوبی دراماتیزه شده و در نهایت، مخاطب را راضی از سالن‌های سینما بیرون می‌فرستد؛ مخاطبی که در بسیاری از سکانس‌های فیلم، مملو از احساس شور و هیجان شده و صدای کف و سوتش سالن‌ رسانه‌ها را در برج میلاد، به تسخیر خود درآورده است. این همان تجربه‌‌ای است که مخاطب سینمای ایران در شرایط کنونی به آن نیاز مبرم دارد؛ تجربه تماشای جمعی یک اثر سینمایی که آدرنالینش را بالا ببرد و در پایان، حس غرور و افتخار ملی را در وجود او تقویت کند.

انتهای پیام/