بومی سروده‌های بختیاری در شیراز بررسی شد

شیراز- نهمین نشست از سلسله‌نشست‌های شعرپژوهی فرهنگ عامه به موضوع «نگاهی به بومی سروده‌های بختیاری» اختصاص یافت. به گزارش خبرنگار مهر، این نشست شامگاه شنبه به‌همت قطب علمی شعرپژوهی فرهنگ عامه ترتیب یافت، با همکاری مرکز نوآوری و کارآفرینی دانشگاه شیراز، مرکز پژوهش‌های زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز، انجمن ترویج زبان و ادبیات فارسی شعبه فارس و معاونت فرهنگی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شیراز و با حضور جمعی از ادب‌دوستان و پژوهشگران به‌صورت مجازی برگزار شد. خبرنگار مهرشعرپژوهیعباس قنبری عدیوی، پژوهشگر فرهنگ عامه و مدرس دانشگاه فرهنگیان سخنران و محمد جواد دهقانیان دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز دبیر نشست بود. عدیویقنبری عدیوی پژوهشگر ادبیات عامه و رئیس بنیاد ایران شناسی چهارمحال و بختیاری که بیش از ۳۰ عنوان کتاب در این حوزه منتشر کرده در آغاز این نشست علمی، به معرفی قلمروی اجتماعی، فرهنگی و ادبی لرتباران و به ویژه بختیاری‌ها در ناحیه زاگرس پرداخت و گفت: بختیاری‌ها از قدیمی ترین اقوام ایرانی و ساکن در ناحیه زاگرس، به ویژه زاگرس میانی هستند که هم چنان به نوع زیست عشایری-روستایی خود، ادبیات و فرهنگ بومی، آداب و رسوم محلی خود وفادارند. عدیویلرتبارانترینوی ادامه داد: در ادبیات شفاهی بختیاری اعم از شعر و نثر، درون مایه‌های فلسفی، اخلاقی، اجتماعی، تاریخی، دینی، هنری وجود دارد که در قالب مردم سروده‌ها با لطافت و ظرافت ادب عامه انتقال یافته اند. ترانه‌ها، کارآواها، اشعار مذهبی، آموزشی و لالایی‌ها از این گونه‌ها محسوب می‌شوند. اندکارآواهاوی به بلال‌ها و دوالالی ها اشاره کرد که نغمه‌های عاشقانه زیسته را در خانواده بین زنان و مردان روایت می‌کند. دوالالیهاقنبری عدیوی، هم چنین به اهمیت کارآواها مانند برزیگری، شوخی، بیت، رزم گویه ها، سوگچامه ها و گونه‌های دیگر اشاره کرد و مادران را بهترین معلمان انتقال میراث ادبی و زبانی بختیاری معرفی کرد. عدیویکارآواهابرزیگریگویههاسوگچامههااین پژوهشگر فرهنگ و ادبیات عامه گفت: ادبیات مردمی و بومی سروده‌ها بزرگ‌ترین گنجینه زبان و آفرینش‌های ادبی ایرانی اند که به وسیله مردمان روستا و عشایر حفظ شده اند. اندانداین پژوهشگر و استاد دانشگاه معتقد است: میراث فرهنگی و ناملموس ما همین تولیدات عامیانه است که دارای بلندترین جلوه‌های هنری و عاطفی اند. عشق به زندگی، خانواده، فرزند، طبیعت، وطن و آرمان‌های اخلاقی و آموزه‌های مذهبی را نیز در این بومی سروده‌ها جستجو کنیم. اندجستجوقنبری عدیوی گفت: در برابر هجوم صنعت و فناوری، این ادبیات و شعر بومی است که سبب پاسداشت فرهنگ ملی، عقاید و آداب اجتماعی و هم چنین پیوند هویت ملی اقوام ایرانی شده است. قصه‌ها، مثل‌ها، اشعار و ترانه‌ها سرشار از تخیل، آرایه های ادبی، جلوه‌های عینی و ذهنی مردمان گمنامی است که به یقین دانایان ناآشنایند. عدیویهایاین پژوهشگر حوزه بختیاری شناسی گفت: دوبیتی‌ها، تک بیتی‌ها و حتی مصرع‌های موزون در قالب‌های ادبی با رویکردهای متنوع بر بداهه ساخته می‌شوند و زنان و مردان ایل با طبیعت منطقه، کوه و درخت، پرنده و جانوران دیگر، سخن می‌گویند. این حس زنده پنداری در عشایر، نشان از ذهن استعاره جوی ایشان است که برای همه چیز تشخیص و تشخّص قایلند. تشخّصوی رابطه تنگاتنگ شعر بومی لرتباران را با موسیقی طبیعت عامل مهم پیدایش ادبلیات عامه و سروده‌های بومی آنان می‌داند و معتقد است ما دانش ادبی و هنری کشاورزان، قالیبافان، چوپانان و عشایر گمنام را دست کم نگیریم و لازم است که آثار نوشتاری دانشگاهی به این حوزه بیش از پیش توجه کند تا از نابودی این بخش فرهنگی ملی، پیش گیری کنیم. لرتبارانادبلیاتگیریدر پایان گفتگو بین مخاطبان و سخنران در باره کارکردها و ظرافت‌های این بخش از ادب محلی و بومی ایران، پرسش و پاسخ انجام شد. باره