«اختری بروجنی» را شاعرِ اعتراض می‌نامیدند/ از رنگرزی تا سرودن لطیف‌ترین غزل‌ها
میرزا محمدهاشم معروف به اختری بروجنی سال ۱۲۴۲ در بروجن به دنیا آمد. شغلش صباغی و رنگرزی و بیش از پیشه‌اش در بند شعر و شاعری بود و قرآنی را با ناخن نگاشت که در نوع خود زبان‌زد شده بود.
به گزارش خبرگزاری فارس از شهرکرد، میرزا محمدهاشم معروف به اختری بروجنی سال ۱۲۴۲ شمسی (۱۲۸۵ قمری) در بروجن به دنیا آمد.
شغلش صباغی و رنگرزی و بیش از پیشه‌اش در بند شعر و شاعری بود و افزون بر رنگرزی با نسخه‌نگاری و استنساخ کتاب‌هایی چون قرآن امرار معاش می‌کرد.
نقل است قرآنی را با ناخن نگاشت که در نوع خود زبان‌زد شده بود.
اختری را باید شاعر اعتراض و ستیزه نامید. آنچه از میان گفته‌های کوتاه و بلند او به دست می‌آید، این است که او با جریان حاکم زمان خویش، باورها و نگاه‌های جاهلانه و با افراد ذی‌نفوذ به ستیز برخاسته بود.
به همین دلیل همگان به‌ویژه صاحبان نفوذ در میان عامه مردم به تخریب پایگاه اجتماعی اختری می‌پرداختند.
اختری غزل‌سرایی زبردست بود. او غزل را با نگاهی به ظرافت شعر سبک هندی می‌سرود.
غزلش لطافتی خاص دارد و او را باید در جرگه شاعران برتر قرون گذشته ادبیات و شعر بروجن در کنار فرخی، دفتری، آتش، صفایی و شارق بروجنی برشمرد.
مجموع اشعارش را چیزی حدود ۲ هزار و ۵۰۰ بیت می‌توان تخمین زد که در قالب دیوانی به یادگار مانده و در سال ۱۳۹۱ در ۳۶۵ صفحه به چاپ رسیده است.
اختری مرثیه‌هایی جان‌گداز در مصیبت حضرت سیدالشهدا(ع) دارد. غالب شهرت اختری را باید در همین نوحه‌های اثرگذارش جست‌وجو کرد.
او در میان نوحه‌خوانان به «میرزای اختری» معروف است و امروزه نیز در ایام عزاداری دهه محرم، نوحه‌ها و سروده‌هایش را می‌خوانند.
شاید مهمترین سوگ‌سروده اختری را باید نوحه سرشار از حماسه و اندوهی دانست که با بیت «بنالم بنالم چو بلبل به زاری/ بگریم بگریم چو ابر بهاری» شروع می‌شود.
بنا بر ماده‌تاریخی که شاعری به نام مرحوم کربلایی حسین‌علی صفایی سروده، اختری در سال ۱۳۳۶ قمری حیات را بدرود گفت.
پایان پیام/ ۶۸۰۳۸