پوران درخشنده: سکوت، چیزی را تغییر نمی‌دهد

تهران- ایرنا- کارگردان فیلم سینمایی «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» گفت: همیشه می‌شود سکوت کرد و چیزی نگفت اما سکوت چیزی را تغییر نمی‌دهد و آسیب‌ها صرفا در زیرپوست جامعه رشد می‌کند. پوران درخشنده در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا و در پاسخ به این پرسش که چه نظری درباره جنبش می‌تو و خشونت علیه زنان در سینمای ایران دارد، گفت: همیشه و در هرحال هر حرکتی که باعث شود فضای زندگی ما سالمتر باشد و با آرامش بیشتری بتوانیم زندگی کنیم خوب است. در یک کلام آگاهی دادن و شناخت همیشه خوب است. پوران درخشندهتهیه کننده و کارگردان فیلم سینمایی هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند (۱۳۹۱) با تاکید بر این موضوع که حرف نزدن و بیان نکردن مشکلات و آسیب‌های اجتماعی بدترین رویکرد ممکن است، اظهار داشت: این که آسیب‌ها و چیزهایی در جامعه پنهان بماند، همیشگی نیست و سرانجام در جایی سر باز می کند و آنجا جایی است که دیگر راهکارهای کوچک و درمان‌های محدود جواب نمی‌دهد و باید یک جراحی بزرگ انجام دهیم. هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند (۱۳۹۱)وی در پاسخ به این پرسش که آیا امیدی از جهت تحقق اهداف این جنبش و سرانجام یافتن بیانیه زنان دست اندرکار سینمای ایران دارد، گفت: بله البته و انشالله که بتواند به سرانجام برسد. هر واکنشی نسبت به ظلم یا اشتباه، حائز اهمیت است هر واکنشی نسبت به ظلم یا اشتباه، حائز اهمیت استهر واکنشی نسبت به ظلم یا اشتباه، حائز اهمیت استنویسنده و کارگردان فیلم سینمایی شمعی در باد (۱۳۸۲) تاکید کرد: این موضوع شفاف سازی و صحبت از بدرفتاری و رفتارهای غیراخلاقی باید در همه حِرفه‌ها و مشاغل دیگر هم جریان داشته باشد. بحث، بحث خانواده، جامعه و مسائلی است که در زندگی تک تک ما بسیار اهمیت دارند به همین دلیل پرداختن به آن به جای سکوت اهمیت بسیاری دارد. شمعی در باد (۱۳۸۲)درخشنده یادآور شد: همیشه می شود سکوت کرد و چیزی نگفت اما سکوت چیزی را تغییر نمی دهد و این داستان صرفا در زیرپوست جامعه رشد می‌کند؛ می شود صحبت و آگاهی رسانی کرد تا هم دیگران آگاه شوند و هم خاطی ها بدانند که کجای این داستان قرار دارند. کارگردان فیلم سینمایی پرنده کوچک خوشبختی (۱۳۶۶) در پاسخ به این پرسش که تا چه اندازه با ماهیت و هدف این جنبش موافق است، تصریح کرد: در نهایت هر حرکتی که واکنشی نسبت به ظلم یا اشتباهی باشد، حائز اهمیت است؛ من حرکت در این مسیر را با فیلمم هیس دخترها فریاد نمی‌زنند شروع کردم. پرنده کوچک خوشبختی (۱۳۶۶)هیس دخترها فریاد نمی‌زنندبه گزارش ایرنا، پوران درخشنده (۱۳۳۰ کرمانشاه) تحصیلات تکمیلی خود را در مدرسه عالی تلویزیون و سینما گذراند و در سال ۱۳۵۴ در سازمان صدا و سیما شروع به کار کرد و در همان زمان فیلم طاعون که دربارهٔ طاعون در کردستان در سال ۱۳۲۸ است را تهیه کرد. طاعونسال بعد (۱۳۵۵) فیلمی دربارهٔ چهارشنبه سوری و پس از آن در سال ۱۳۵۶ فیلمی درباره موسیقی نواحی ایران را تولید کرد. درخشنده در سال ۱۳۷۵ مستندهای سه‌گانه صنایع دستی را در کردستان با عناوین موج، جانماز، سجاده، نازک کاری و گلیم ساخت. موج، جانماز، سجادهنازک کاری و گلیموی سال ۵۹–۱۳۵۸ فیلم مستند چرخها می‌چرخند را تولید کرد که نگاهی به مسایل رکود اقتصادی و تعطیلی کارخانه‌ها به‌خصوص ایران ناسیونال (ایران خودرو فعلی) را به تصویر کشاند. چرخها می‌چرخندزیر سقف دودی (۱۳۹۵)، هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند (۱۳۹۱)، حرفه ای‌ها (فیلم ویدئویی، ۱۳۸۹)، خواب‌های دنباله‌دار (۱۳۸۸)، بچه‌های ابدی (۱۳۸۵)، رؤیای خیس (۱۳۸۴)، شمعی در باد (۱۳۸۲)، عشق بدون مرز (۱۳۷۷)، زمان از دست رفته (۱۳۶۸)، عبور از غبار (۱۳۶۸)، پرنده کوچک خوشبختی (۱۳۶۶)، رابطه (۱۳۶۵) آثار سینمای داستانی درخشنده در طول چهاردهه فعالیت حرفه‌ای در مقام پژوهشگر، نویسنده و کارگردان است. زیر سقف دودی (۱۳۹۵)، هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند (۱۳۹۱)، حرفه ای‌ها (فیلم ویدئویی، ۱۳۸۹)، خواب‌های دنباله‌دار (۱۳۸۸)، بچه‌های ابدی (۱۳۸۵)، رؤیای خیس (۱۳۸۴)، شمعی در باد (۱۳۸۲)، عشق بدون مرز (۱۳۷۷)، زمان از دست رفته (۱۳۶۸)، عبور از غبار (۱۳۶۸)، پرنده کوچک خوشبختی (۱۳۶۶)، رابطه (۱۳۶۵)بیانیه‌ای که به امضای صدها زن رسید بیانیه‌ای که به امضای صدها زن رسیدبیانیه‌ای که به امضای صدها زن رسیدبه گزارش ایرنا، ۱۲ فروردین دست اندرکاران زن سینما در بیانیه‌ای اعتراض‌آمیز نسبت به آن‌چه «خشونت علیه زنان» در این حرفه نامیده‌اند فریاد اعتراض سر داده‌ و تقاضای شفاف خود برای رسیدگی به مصادیق تعریف شده این خشونت را از نهادهای خانه سینما، سینماگران، منتقدان و مخاطبان اعلام کردند. این بیانیه که به امضای صدها زن شاغل در سینمای ایران و چهره‌های سرشناسی چون نیکی کریمی، هدیه تهرانی، ترانه علیدوستی و بسیاری از بازیگران شناخته شده رسیده است (و هنوز نیز بر تعداد امضاهای آن افزوده می‌شود) به جامعه سینمایی ایران در مورد شدت و گستردگی آزارها علیه زنان که برای اولین بار به یک فریاد جمعی تبدیل شده، هشدار داده است. در این بیانیه آمده است: هرگونه خشونت، آزار و باج‌گیری جنسی در محیط کار از نظر ما محکوم است و برای توقف آن خواستار عواقب قانونی جدی برای متخلفین هستیم.