فارس من| خبرنگار آلمانی چه دید که رسانه‌های کشورش کتمان کردند؟
«اودو اوولف گوته» خبرنگار آلمانی که 8 سال جنگ تحمیلی گزارش‌هایی از خطوط درگیری تهیه می‌کرد، هنگام بازگشت به کشورش عکس‌هایی را به همراه داشت که نشان می‌داد «آلمان» در تجهیز سلاح‌های شیمیایی صدام نقش داشته است، امری که به مذاق رسانه‌های غربی خوش نیامد.
گروه زندگی _ آزاده لرستانی: تجهیز و حمایت کشورهای غربی به خصوص آلمان از صدام حسین برای سلاح‌های شیمیایی در هشت سال جنگ تحمیلی موضوعی است که با وجود اسناد متقن و شاهدهای عینی جنایت حملات شیمیایی صدام حسین بر هیچ کس پوشیده نیست. البته وجود هزاران جانباز شیمیایی کشور خود گواهی عینی این اقدام ددمنشانه است.
جنایت شیمیایی سردشت، اگر عکس بود
امروز (چهارشنبه هفتم تیرماه)، سالروز بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت در سال ۱۳۶۶ است که فجیعترین و وحشتناکترین تهاجم شیمیایی رژیم بعث لقب گرفته است. این در حالی است که سردشت، شهری که نخستین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان بعد از جنگ جهانی اول است. با حمله شیمیایی هواپیماهای متجاوز رژیم بعث عراق به این شهر بیش از ۱۱۰ نفر از هموطنانمان به شهادت رسیدند و هشت هزار نفر مصدوم شیمیایی بر جا گذاشت به گونه‌ای که هنوز تعدادی از مردم مقاوم این شهر با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند.
سوال اصلی اینجاست چه کسانی صدام حسین را به این سلاح های نامتعارف تجهیز کردند و چه کشوری در صدر کشورهای حامی رژیم بعث در تجهیز و ارائه مواد سلاح‌های شیمیایی دخیل بوده است؟
برای پاسخ به این سوال نیازی به تحقیق نیست، بلکه اسناد خود غربی‌ها به این امر معترف است که اقدامات ضدحقوق بشری کشور آلمان در تجهیز و حمایت رژیم بعث به سلاح‌های نامتعارف به خصوص سلاح‌های شیمیایی بیش از پیش نمایان است.
حال چند سالی است که جانبازان شیمیایی کشورمان با حضور در سازمان منع سلاح‌های شیمیایی از طریق نمایندگانشان به بیان مظلومیت خودشان پرداخته‌اند، اما نکته جالب این ماجرا آنجایی است که آلمان برای هلوکاست به یهودیان غرامت می‌دهد، اما تا کنون برای موضوع سلاح‌های شیمیایی غرامتی را به ایران پرداخت نکرده است. این موضوع عدم پرداخت غرامت به جانبازان شیمیایی حتی به پویشی در فارس من هم کشیده شد؛ «علیه آلمان در دادگاه‌های بینالمللی شکایت کنید».
«اودو اوولف گوته» خبرنگار آلمانی
خبرنگار آلمانی چه دید که رسانه‌های کشورش کتمان کردند؟
«اودو اوولف گوته» خبرنگار آلمانی که از نزدیک شاهد بمباران‌های شیمیایی عراق بوده است، بعد از سال‌ها در مقابل دوربین قرار گرفت و حقایق تأسف‌باری را از آن روزها بیان کرد. نکته جالب اینکه گوته از شر اثرات جبران‌ناپذیر حملات شیمیایی در امان نمانده و به سرطان مبتلا شد. او در این گفت‌وگو می‌گوید: شاهد بودم که عراق با نظارت آمریکا، نیروهای ایرانی را با بمب‌های شیمیایی و گاز خردل بمباران کرد، بمب‌هایی که از آلمان فرستاده شده بودند. این در حالی بود که با وجود تصویب پروتکل ۱۹۲۵ ژنو، رژیم بعث عراق در هشت سال جنگ تحمیلی با نقض این معاهده بینالمللی وسیع‌ترین حملات شیمیایی پس از جنگ جهانی اول را مرتکب شد.
افشاء خبرنگار آلمانی درباره نقش «آلمان» در تجهیز سلاح‌های شیمیایی عراق را ببینید
در این چند دهه گذشته مصدومین شیمیایی به ویژه مصدومین شیمیایی کشورهای ژاپن، ایران، عراق و سوریه تلاش کردند برای احقاق خودشان فعالیت‌های برون‌مرزی و بینالمللی از طریق سازمان منع سلاح‌های شیمیایی و دادگاه لاهه انجام دهند.
۵ انجمن ایرانی که پیام‌رسان مظلومیت جانبازان شیمیایی شدند
سازمان منع سلاح‌های شیمیایی «Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons» یا همان «OPCW» از سال ۱۹۹۶ در رابطه با بحث ممنوعیت سلاح های شیمیایی قوانین را وضع کرد و از سال ۱۹۹۷ کشورها به این سازمان پیوستند که در نهایت ۱۹۳ کشور عضو رسمی این سازمان هستند. این سازمان که مقرش در لاهه کشور هلند است، از ۲ بخش دولتی‌ها و سازمانهای مردم‌نهاد تشکیل شده است که این دو در راستای انجام اهداف و کنوانسیون سازمان جهانی «OPCW» در فعالیت‌هایی که به آن‌ها محول شده است، فعالیت می‌کنند.
نمایی از سازمان منع سلاح‌های شیمیایی
در اینجا سازمانهای غیر دولتی و غیر سیاسی که فعالیت اقتصادی ندارند، پیگیر اهداف و مشکلات جامعه هدفشان (مصدومان شیمیایی) هستند. از سوی جمهوری اسلامی ایران نیز از سال ۱۳۸۵، پنج انجمن به عنوان عضو رسمی حضوری فعال دارند که عبارتند از: انجمن حمایت از قربانیان سلاح های شیمیایی یا همان موزه صلح تهران، جمعیت حمایت از مصدومین شیمیایی، انجمن دفاع از حقوق جانبازان و قربانیان سلاح شیمیایی استان فارس، انجمن دفاع از مصدومین شیمیایی سردشت و انجمن صلح سبز ایرانیان (مربوط به چهار محال بختیاری). این سازمان هر پنج سال قوانین خودش را بازنگری میکند و کشورها و سازمانهای مردم‌نهاد، چهار دقیقه وقت دارند به بیان دیدگاه‌ها و مسائل مرتبط با مصدومین شیمیایی بپردازند.
«محمدرضا حاجی‌پور»؛ جانباز شیمیایی
جنایتکار هلندی که سلاح شیمیایی به صدام رساند، تنها ۲ سال حبس کشید
«محمدرضا حاجی‌پور»؛ مدیرعامل انجمن دفاع از حقوق جانبازان و قربانیان سلاح‌های شیمیایی استان فارس که خودش نیز جانباز شیمیایی است، تجربه چندین بار حضور در سازمان منع سلاح‌های شیمیایی دارد، با تأکید بر اینکه برای بحث غرامت باید به دادگاه لاهه مراجعه کرد، او می گوید: در سال ۱۳۸۵ با توجه به اینکه یک تاجر هلندی به نام «فرانس فن آنرآت» مواد شیمیایی را از آلمان برای حکومت بعث عراق فرستاده بود، طی شکایتی که حدود ۱۵ نفر مصدومین شیمیایی حلبچه و تعدادی از ایرانیان در دادگاه جهانی لاهه داشتند، توانستند با مستنداتی که ارائه دادند، او را محکوم کنند و دادگاه لاهه برای این شخص بالاترین حکمی که برای یک نفر در اروپا که ۱۵ سال است را اعلام کرد. منتها به خاطر جنایت جنگی‌اش نیز ۲ سال به این زمان زندان «فرانس فن آنرآت» افزوده شد و در نهایت به ۱۷ سال حبس محکوم شد. اما از آنجایی که در قانون اروپا و بینالمللی هر کس که سنش به ۷۰ سال برسد، هر مقدار از جرمش باقی مانده باشد، بخشیده می‌شود. این تاجر هلندی هم ۲ سال از حبسش را کشید و آزاد شد!
«فرانس فن آنرآت»، جنایتکار جنگی که دستش به خون هزاران شهروند ایرانی آلوده است
او ادامه می‌دهد: در این دادگاه غرامتی به حلبچه عراق داده شد، اما برای ایرانی‌ها تا آنجایی که بنده اطلاع دارم، غرامتی تعلق نگرفت. چندین سال از پایان جنگ گذشته است، اما جانبازان شیمیایی با مشکلات عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند و می‌طلبد بحث غرامت جنگی از آلمان در دادگاه لاهه با شتاب بیش‌تری دنبال شود. در ظاهر باید جانبازان جمع شوند مجموعه وکلای بین المللی را اختیار کنند. (این هزینه بالایی دارد) البته می‌طلبد با هماهنگی وزارت امور خارجه و قوه قضاییه نسبت به طرح شکایت بینالمللی از کشورهایی مثل آلمان، هلند، اسپانیا و دیگر کشورهایی که مواد شیمیایی را به عراق رساندند یا بر تجهیزات سلاح شیمیایی موثر بودند، اقدام کرد.
آمار غیر رسمی تعداد جانبازان شیمیایی ایران ۱۱۰ هزار نفر است
حاجی‌پور می‌گوید: البته یک زمانی مجلس شورای اسلامی یک بودجه‌ای برای بحث پیگیری غرامت جانبازان شیمیایی را تصویب کرد حتی معاونت بین‌الملل بنیاد شهید پیگیر بوده است، اما تا حالا برنامه عملیاتی برای اینکه اقدامی انجام شود انجام نشده است، این در حالی است که نزدیک به ۱۱۰ هزار جانباز شیمیایی داریم. البته آماری که بنیاد شهید اعلام میکند چیزی حدود ۶۰ هزار نفر است. اگر از این تعداد، تنها پنج نفر مصدوم شیمیایی را یکی از این کشورهای اروپایی داشتند، مطمئن باشید این‌ها از کل دنیا غرامت می‌‌گرفتند. شما ببینید یک جانباز شیمیایی که طی ۴۰ سال توسط سلاح‌های ممنوعه آن‌ها مصدوم شده، ریه‌ها و قرنیه چشمش به شدت آسیب دیده است، این همت کشوری را می‌طلبد که آقایون تصمیم بگیرند و بتوانند از حقوق حقه این عزیزان دفاع کنند.
«هیبت‌اله نژندی‌منش» کارشناس حقوق بین‌الملل
مسیر سخت جانبازان شیمیایی برای دریافت غرامت از آلمان!
هیبت‌اله نژدی منش عضو کمیسیون بین‌الملل مرکز وکلا و از کارشناسان حقوق بین‌الملل درباره اینکه چگونه می‌توان بحث غرامت جانبازان شیمیایی را پیگیری کرد، به خبرگزاری فارس می‌گوید: امکان توسل به صلاحیت جهانی کیفری در صورتی است که فرد یا افراد عراقی دخیل در بکارگیری این سلاح‌‌ها در کشوری شناسایی و یافت شوند که صلاحیت جهانی کیفری را در خصوص به کارگیری سلاح‌های شیمیایی به عنوان یک جنایت جنگی اعمال میکند. در عمل این بسیار سخت است.
او می‌افزاید: امکان مراجعه افراد به محاکم کشورهایی که در تهیه و ارسال مواد شیمیایی به عراق همکاری داشتند، در این زمینه لازم است تا لیست این کشورها تهیه شود و بر اساس قوانین داخلیشان قربانیان بتوانند در محاکم داخلی کشور یا کشور ذیربط علیه دولت آن کشور اقدام کنند. در این رابطه برخی از قربانیان جنایات جنگی در افغانستان و سوریه در هلند دعاوی موفقی را داشتند. در اینجا، در صورت استنکاف دادگاه‌های ملی از اجرای عدالت امکان مراجعه به دیوان اروپایی حقوق بشر وجود دارد. راه دیگر امکان مراجعه به دادگاه‌های عراق است که این راهکار اگر چه در مرحله نظری قابل توجیه است، اما عملاً دادگاه‌های عراق اقدامی انجام نمی‌دهند. در نهایت اینکه مقدم بر همه این موارد بحث مستندسازی است. متأسفانه در این زمینه در داخل کشور اقدامی صورت نگرفته است.
صدام حسین بارها مناطق خط مقدم را بمباران شیمیایی کرد
پیش از این گروه زندگی خبرگزاری فارس به بیان مشکلات جانبازان شیمیایی در قالب گزارش‌هایی چون «چرا هیچوقت آلمان در مورد جنایت حمله شیمیایی به ایران پاسخ‌گو نشد؟»، ««سیدکمال» قهرمانی از دیار نفس‌های سوخته، سند زنده حمله شیمیایی است»، «این جنایت آلمان با عذرخواهی پاک نمی‌شود» و «یک روز خانواده جانباز شیمیایی چگونه می‌گذرد؟» پرداخته است.
پایان پیام/