زخم‌های تئاترشهر هر روز کهنه‌تر می‌شود

تهران- ایرنا- خبر کوتاه و تلخ بود. تلخی آن زمانی بیشتر می‌شد که محتوای آن تکراری است. تکرار بر استمرار ناهنجاری‌هایی که پیرامون قلب تپنده تئاتر ایران، یعنی مجموعه تئاترشهر به عنوان نمادی از تئاتر ایران که ساختمان آن به میراث ملی نیز رسیده به وقوع پیوسته است. به گزارش خبرنگار تئاتر ایرنا، عصر هشتم بهمن‌ماه مصادف با تولد 49 ‌سالگی مجموعه تئاترشهر بار دیگر محیط پیرامونی این مرکز هنری شاهد نزاع و درگیری اراذل و اوباش، فروشندگان مواد مخدر و مزاحمان نوامیس مردم بود. درگیری و نزاعی که این بار شدیدتر و خون‌بارتر بود. رخدادی که کمترین ثمره آن التهاب و تشنج فضای پیرامونی این محیط هنری بود. اتفاق از چماق و قمه‌کشی اوباشی که در متن این درگیری بودند آغاز شد و ردی از خون‌ بود که زمین این محیط فرهنگی را رنگین کرد. هرچند بعد از دقایق کوتاهی از آغاز نزاع شاهد حضور سریع مأموران نیروی انتظامی و بازداشت ضاربان و انتقال مصدومان به مراکز بهداشتی در مقابل در ورودی تالار چهارسو مجموعه تئاترشهر بودیم اما تصاویر ناخوشایند، شرایط ملتهب و ناامنی موجود تا مدت‌ها در خاطره هنرمندان و هنردوستان باقی خواهد ماند. مشکل درگیری، نزاع‌های خونین، مزاحمت نوامیس، خرید و فروش و استعمال آزادانه و راحت مواد مخدر در کنار ساختمان مجموعه تئاترشهر که قلب تپنده تئاتر ایران و یکی از اصلی‌ترین مراکز فرهنگی‌هنری کشورمان که ساختمان آن به ثبت میراث ملی نیز رسیده‌است اتفاقی تازه و نوپایی نیست. مشکل درگیری، نزاع‌های خونین، مزاحمت نوامیس، خرید و فروش و استعمال آزادانه و راحت مواد مخدر در کنار ساختمان مجموعه تئاترشهر که قلب تپنده تئاتر ایران و یکی از اصلی‌ترین مراکز فرهنگی‌هنری کشورمان که ساختمان آن به ثبت میراث ملی نیز رسیده‌است اتفاقی تازه و نوپایی نیست.مساله‌ای است که مقابله با آن طی چند سال اخیر در قالب مطالبه هنرمندان تئاتر، مدیریت مجموعه تئاترشهر، مدیریت کلان تئاتر کشور و همچنین مخاطبانی که به دیدن آثار نمایشی می‌آیند مطرح‌ شده و مسئولان و مدیران تئاتر کشور نیز بارها طی تعامل با شهرداری منطقه، نیروی انتظامی، شورای شهر و سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری برای تعیین حریم مجموعه تئاتر شهر و حصارکشی برای دور نگاه‌داشتن ارازل و اوباش از این محیط فرهنگی و هنری ادله خود را مطرح و نشست‌های خود را برگزار کرده‌اند. اما تاکنون آن‌گونه که شایسته و بایسته‌است این موارد به نتیجه نرسیده است. هنوز هم وقتی به مرور چنین خاطرات تلخی در اطراف مجموعه تئاترشهر می‌نشینیم از شلیک گلوله و زخمی و مجروح شدن تعدادی از این افراد تا اخبار ریز و درشتی از نزاع‌ها، درگیری‌ها، چاقو کشی‌ها، مزاحمت نوامیس و استعمال مواد مخدر را می‌توانیم هر از چندی به عنوان تیتر اخبار حوزه هنرهای نمایشی کشور با محوریت قلب تپنده تئاتر ایران -مجموعه تئاترشهر- به رصد بنشینیم. نیمه سال 1398 تا ابتدای پاییز 1400 آبستن برگزاری نشست‌های مختلف، حضور و بازدید مسئولان شهرداری، شورای شهر و اعضای وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری برای دیدن تلخی‌های این محیط فرهنگی بود. نشست‌های مختلف و متعددی که درنهایت به تایید همگان برای تعیین حریم مجموعه تئاترشهر طی برگزاری جلسات و نشست‌ها با حضور مسئولان وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و مدیران شهرداری انجامید. اما تا به این لحظه باوجود وعده‌های داده‌شده هنوز شاهد طراحی حصار و تعیین حریم این مجموعه برای جدا کردن آن از بوستان دانشجو که در مجاورت این مجموعه هنری وجود دارد و مامن اصلی آن اراذل و اوباش است نبوده و نیستیم. نیمه سال 1398 تا ابتدای پاییز 1400 آبستن برگزاری نشست‌های مختلف، حضور و بازدید مسئولان شهرداری، شورای شهر و اعضای وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری برای دیدن تلخی‌های این محیط فرهنگی بود. نشست‌های مختلف و متعددی که درنهایت به تایید همگان برای تعیین حریم مجموعه تئاترشهر طی برگزاری جلسات و نشست‌ها با حضور مسئولان وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و مدیران شهرداری انجامید. اما تا به این لحظه باوجود وعده‌های داده‌شده هنوز شاهد طراحی حصار و تعیین حریم این مجموعه برای جدا کردن آن از بوستان دانشجو که در مجاورت این مجموعه هنری وجود دارد و مامن اصلی آن اراذل و اوباش است نبوده و نیستیم.متأسفانه تغییر اعضای شورای شهر مزید بر علت شده تا اجرایی کردن تعیین حریم این مجموعه با کندی بیشتری مواجه باشد. چراکه تمامی مصوبات صورت‌گرفته بیش‌از آن هنوز به‌صورت مسکوت و راکد میان مسئولان این محیط و تعامل آن‌ها با وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری که آن نیز شاهد تغییرات گسترده از وزیر تا دیگر معاونت‌ها و ادارات‌کل بوده باقی مانده است. در این‌ میان دود آسیب تنها به چشم مخاطبان و هنرمندان تئاتر کشور می‌رود. مسئله تلخ دیگر آنست که بازتاب و انتشار چنین اخباری در رسانه‌های کشور و همچنین فضای مجازی تصویری نامطلوب از وضعیت فرهنگی و هنری مجموعه تئاترشهر را در کشور و در گامی فراتر در عرصه بین‌الملل نشر می‌دهد که خواسته هیچ یک از جامعه هنرمدان، مسئولان و متولیان امر هنر و امور شهری و حتی ماطبان نیست. به ویژه آنکه این نکته می‌تواند از ابعاد دیگر نیز آسیب‌های مختلفی را با خود به‌همراه داشته باشدمسئله تلخ دیگر آنست که بازتاب و انتشار چنین اخباری در رسانه‌های کشور و همچنین فضای مجازی تصویری نامطلوب از وضعیت فرهنگی و هنری مجموعه تئاترشهر را در کشور و در گامی فراتر در عرصه بین‌الملل نشر می‌دهد که خواسته هیچ یک از جامعه هنرمدان، مسئولان و متولیان امر هنر و امور شهری و حتی ماطبان نیست. به ویژه آنکه این نکته می‌تواند از ابعاد دیگر نیز آسیب‌های مختلفی را با خود به‌همراه داشته باشد در این تردید وجود ندارد که مسئولان، متولیان و مدیران عرصه فرهنگ و هنر کشور همچنین در حوزه شهری، بارها درباره دغدغه حفاظت و صیانت از محیط‌های فرهنگی، سلامت و امنیت عموم مردم و جامعه هنرمندان سخن گفته‌اند و اقداماتی نیز در این عرصه صورت داده که دال بر عملیاتی ساختن گفته‌های آن‌ها بوده‌است. اما نکته‌ای که در این‌ میان پرسش‌ برانگیز است آن است که با وجود اتفاقات مشابهی مانند آنچه که در عصر هشتم بهمن‌ماه 1400 در محیط پیرامونی مجموعه تئاترشهر اتفاق افتاد چرا روند تعیین حریم این مجموعه باوجود نشست‌های مختلف و برگزاری جلسات متعدد طی قریب به دو سال گذشته هنوز به نتیجه‌ای نرسیده؟ آیا زمان آن فرا نرسیده تا برای جلوگیری از چنین حوادثی که ممکن است نتایج برخی از آن‌ها حتی تلخ‌تر از آنچه به‌ وقوع‌ پیوسته است باشد اقدامی عاجل‌تر را مدنظر قرار داد؟ شاید بخشی از کندی اجرای حریم تئاترشهر را بتوان به تغییر بدنه مدیران شهرداری و شورای شهر در کنار روی کار آمدن دولت سیزدهم و دولتمردان آن مربوط دانست؛ اما مهمترین مولفه در این مورد مقوله زمان است! که می‌تواند تعلل در آن آسیب‌ها و خطرات تلخ‌تری را بر چهره این مجموعه فرهنگی و هنری و در نهایت فضای فرهنگ و هنر کشورمان جاری سازد.