بهشت تبهکاران، چشم‌نواز و پر شاخ و برگ
بهشت تبهکاران اثر مسعود جعفری جوزانی کارگردان پیشکسوتی که در کنار کارگردانان جوان‌تر در این دوره از جشنواره فیلم فجر، فیلمی با روایتی از تاریخ معاصر در دهه ۳۰ را به تصویر کشیده است.
به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، همزمان با آغاز بازی حساس ایران و قطر فیلم بهشت تبهکاران در سینما فلسطین اصفهان روی پرده رفت، نمی‌دانم دلیل سالن نیمه خالی سینما تنها بازی فوتبال ایران قطر بود یا خود فیلم که با استقبال مناسبی روبرو نشد.
بهشت تبهکاران اثر مسعود جعفری جوزانی کارگردان پیشکسوتی که در کنار کارگردانان جوان‌تر در این دوره از جشنواره فیلم فجر، فیلمی با روایتی از تاریخ معاصر در دهه ۳۰ را به تصویر کشیده است.
اولین تصویری که مخاطب با آن مواجه می‌شود این جمله است: «کشوری که دادگستری مستقل ندارد، بهشت تبهکاران است.» از همین جمله آغازین و با توجه به فیلم در چشم باد مسعود جعفری جوزانی و پوستر فیلم می‌توان فهمید یک فیلم تاریخی با چاشنی عشق و عاشقی را قرار است به تماشا بنشینیم.
سینما و تلویزیون ایران نیازمند تولید چنین آثاری برای یادآوری تاریخ و نمایش هر چه بهتر تاریخ معاصر به مخاطبان ملی است اما بهشت تبهکاران نمی‌تواند شاخص خوبی برای ساخت این قبیل فیلم‌ها باشد.
جعفری جوزانی که قبلا بارها «در چشم باد» او را دیده بودم، در بهشت تبهکاران به دنبال نمایش یک بخش فراموش شده از تاریخ است اما نتوانسته این کار را به خوبی انجام دهد. در سریال در چشم باد، شاخ و برگ دادن بیش از حد جعفری جوزانی را دیده بودیم ولی از آنجا که این اثر سریال است، آن را تبدیل به اثری دلنشین برای مخاطبان کرده بود که هر بار از تلویزیون پخش می‌شود باز هم با اقبال مناسبی روبرو می‌شود ولی جعفری جوزانی در بهشت تبهکاران همان شاخ و برگ دادن بیش از حد را وارد اثری سینمایی کرده که نتوانست مانند در چشم باد موفق باشد و آن را تبدیل به اثری آشفته و نابسامان کرد.
سکانس‌هایی که در فیلم وجود دارد گاهی به قدری بی سر و ته است که پوچ بودن سکانس را فریاد می‌زند و مخاطب نظاره‌گر اثری است که به دنبال انتقال مفهوم یک سریال چند قسمتی در ۲ ساعت است. این اثر می‌توانست یک اثر سینمایی موفق از آب در بیاید. آنچه جلوی مطلوب شدن این اثر را می‌گیرد همان بی سر و ته بودن و نابسامانی سکانس‌های فیلم و وجود شخصیت‌های بی‌ربطی است که تنها در یک سکانس بی‌معنا و مفهوم حضور دارند و دیگر در جریان فیلم آن‌ها را نخواهیم دید.
به دلیل حضور این شخصیت‌های بی‌ربط، مخاطب نمی‌تواند ارتباطی را که باید بگیرد و دچار پراکندگی فکری می‌شود و در لحظات پایانی فیلم شخصیت‌های اضافی به دلایلی یکی یکی حذف می‌شوند که البته همچنان تاثیری بر احساس پراکندگی فکری مخاطب ندارد.
با وجود مواردی که ذکر کردیم شاهد اثری چشم‌نواز بودیم که از این لحاظ از کیفیت مناسبی برخوردار بود و در برخی موارد مانند طراحی صحنه و لباس، فیلمبرداری، موسیقی و جلوه‌های بصری موفق عمل کرد و از این عناصر به خوبی بهره برده است.
پوستر فیلم بهشت تبهکاران
روایتی از رقم زدن تمدن و انقلاب
مهسا مهدیه، فعال رسانه با اشاره به همزمانی فیلم بهشت تبهکارن و بازی مهیج ایران و قطر گفت: هر لحظه از فیلم نکاتی تاریخی به ما یادآوری می‌کرد. نکته مثبت فیلم این بود که با توجه به اینکه نیاز داریم به ما یادآوری شود که کجا هستیم، چرا در ایران زندگی می‌کنیم و ایران چه سرمایه‌هایی دارد که باید آن‌ها را احیا کنیم.
او با اشاره به نقدی که می‌توان برای اصلاح و بهتر شدن فیلم به آن توجه کرد، ادامه داد: ما به صحنه‌هایی که در تئاتر و نوشته‌هایمان عدالت‌خواهی کند، نیاز داریم. فیلم روایتی از نوعی تمدن و انقلاب رقم زدن بود و اینکه چطور می‌توان جانفشانی کرد و چطور باید به رویدادهای مختلف نگاه کرد. گاهی توسط بدی‌ها محاصره می‌شویم و اگر جامعه‌ای بد شود نمی‌توان در آن خوب زندگی کرد.
مهدیه در پایان افزود: دیدیم که گفته می‌شود تو یکبار با این‌ها مواجه شدی و من بارها با این افراد زندگی می‌کنم و اتفاقاتی را از سر می‌گذرانم.
فیلم تاریخی با تصاویر شیک و مجلسی
روح‌الله توکلی، مستند ساز نیز از همزمانی بازی نیمه‌نهایی با اکران فیلم بهشت تبهکاران چنین بیان کرد: یک چشمم به فیلم بود و چشم دیگرم به گوشی و بازی. در کل کار آقای جوزانی امضای خودش را دارد و از لحاظ فرم آثار ایشان شبیه به هم هستند. به تماشای فیلمی نشستیم با موضوعی تاریخی که کمی چاشنی عشق و عاشقی به آن اضافه شده است به همراه تصاویری شیک و مجلسی.
پس از بهشت تبهکاران، فیلم آپارتچی روی پرده رفت که از فیلم‌های حاضر در بخش نگاه نو جشنواره فیلم فجر و اولین تجربه کارگردان آن است.
این فیلم روایتی از دلبستگی‌های یک نقاش ساختمان است که عاشق سینماست و موفق به ساخت چند فیلم کوتاه شده و آرزوی ساخت نخستین فیلم سینمایی‌اش را در سر دارد.
پایان پیام/