سریع‌تر فضا را برای گفت‌وگوی جریانات مختلف دانشجویی آماده کنیم

مسئول سیاسی اسبق بسیج دانشجویی دانشگاه‌های تهران بزرگ گفت: برای زنده کردن مجدد فضای کرسی‌های آزاداندیشی و گفت‌وگوها، هرچند دیر شده اما تنها راه همین است و باید هرچه سریعتر فضا را برای گفت‌وگو جریانات مختلف دانشجویی آماده کنیم. مجتبی ثابتی مسئول سیاسی اسبق بسیج دانشجویی دانشگاه‌های تهران بزرگ در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری فارس، درباره بروز برخی ناهنجاری‌ها در تجمعات اخیر دانشگاه‌ها گفت: اتفاقات و تجمعات به این شکل در طول انقلاب اسلامی و حتی پیش از انقلاب وجود داشته است؛ اساساً پیدایش انقلاب اسلامی و شروع آن در سال ۱۳۴۲ از جنس همین تجمعات بود اما آن تجمعات با سیاق اقناع و احترام به دانشگاهیان و تمام مردم صورت می‌گرفت. بسیجدانشگاهیانوی افزود: دانشجوها در آن دوران در کمال آرمان‌خواهی و در نهایت احترام مطالبات خودشان را مطرح می‌کردند؛ بعد از آن در طول انقلاب نیز همین اتفاق صورت گرفته بود و فرمایش تاریخی شهید مطهری نیز مبنی بر این بود که دانشگاه باید محلی باشد تا استاد مارکسیست بتواند حرف خود را بزند. در آن دوره دوگانه بین جریان انقلاب اسلامی و مارکسیست‌ها در سطح سیاسی کشور گسترده بود. مسئول اسبق بسیج دانشجویی دانشگاه تربیت مدرس با با بیان اینکه پیچیده ترین سطح مناظرات ذهنی و نظری در سال ۸۸ صورت گرفت، اظهار کرد: حضرت آقا در دیدار دانشجویان در سال ۸۸، نسخه شفابخشی ارائه کردند و فرمودند که پاسخ این مطالبات در کف خیابان نیست و رسیدن به سوالات طرفین، باید در دانشگاه‌ها صورت بگیرد. بسیج دانشجوییحضرت آقاثابتی ادامه داد: فراتر از آن حضرت آقا در سطح اساتید و نخبگان، کرسی های نظریه پردازی را مطرح کردند؛ متاسفانه این عوامل علی‌رغم اینکه در یکی دو سال بعد از فتنه ۸۸ انجام شد، احساس بر استغنای آن شد و مدیران فرهنگی دانشگاه ها، جریانات دانشجویی و طیف‌های مختلف سیاسی، بعد از سال ۹۰-۹۱ متاسفانه به تغافل رفتند و مسئله کرسی‌های آزاداندیشی را آنچنان که باید و شاید لحاظ نکردند. وی با بیان اینکه متاسفانه کرسی‌های اندیشی مدت‌ها به عنوان مسئله اول در سطح دانشگاه دانسته نمی‌شد، گفت: این در شرایطی است که حضرت آقا یکی از ماموریت‌های مهم دانشجو و استاد را کرسی‌های آزاد اندیشی عنوان کردند؛ ما که در اواخر دهه ۸۰ و دهه ۹۰ فعالیت دانشجویی داشتیم، می‌دیدیم که حقیقتاً بسیاری از سوء تفاهم ها، جدایی‌ها، اختلاف‌ها و افتراق ها که از قبل وجود داشت، با این گفت‌وگوها به حداقل می رسد، زبان مشترک ایجاد می‌شد و برای بسیاری از پرسش‌ها، پاسخ پیدا می‌شد. مسئول اسبق بسیج دانشجویی دانشگاه تربیت مدرس بیان کرد: با کرسی‌های آزاداندیشی ما بسیاری از جدایی ها را تبدیل به اشتراک نظر می‌کردیم؛ همان کسانی که ۲-۳ سال قبل در وسط دانشگاه ها و در دل بحران ها با یکدیگر مشاجره می‌کردند و بعضا دچار دعوا و حتی درگیری های فیزیکی می‌شدند، با گفت‌وگوهایی که به مرور انجام شد، به یک فهم رسیدند و برای این فهم تلاش می‌کردند و به برخی از پاسخ هایی مانند عدالت خواهی، استقلال طلبی و مبارزه با فساد، رسیدند؛ یکی دیگر از پاسخ های مشترک، آزادی فضای سیاسی بود که البته از قبل هم حضرت آقا فرموده بودند خدا لعنت کند کسانی را که نگذاشتند دانشگاه سیاسی شود. ثابتی افزود: نبود فضای تضارب و آزاد اندیشی، باعث شد همه بحران ها از جمله غیر سیاسی شدن دانشگاه و جدایی دانشجویانی که بر روی یک میز و نیمکت با یکدیگر درس می‌خواندند و برای کشورشان تلاش می کردند، اتفاق بیافتد و دانشجویان وارد فاز جدایی و دشمنی شوند. وی بیان کرد: به نظر می‌رسد که ما در دهه ۹۰ هرچقدر به پایان این دهه‌ نزدیک می‌شدیم، احساس استقناع و بی نیازی از گفت‌وگو کردیم و اینجا همه مقصر هستند؛ مدیران دانشگاه‌ها و دستگاه‌های سیاست‌گذار حوزه دانش و علم در این مسئله تقصیر جدی دارند و به نظر می‌رسد که مسائل کرسی‌های آزاد اندیشی، یک مسئله مقطعی نیست و پیوسته، سیال، پویا و کاملاً زنده است که باید به مروز زمان به آن پرداخته شود و در غیر این صورت حتما اتفاقاتی که امروز در دانشگاه ها اتفاق افتاد، در آینده هم اتفاق خواهد افتاد. ثابتی اظهار کرد: البته باید این را گفت که بدنه و قاطبه جریانات دانشجویی و شاکله دانشجوهای ایران، هرگز با این سطح از تنازع و درگیری موافق نیستند و با آن اختلاف نظر دارند اما به این خاطر که زمینه برای گفت‌وگو وجود ندارد، بعضاً سایر فضاها مانند فضاهای سیاسی و رسانه‌ای غالب می‌شود و یک گفت و گو و جدال مثبت که در نهایت می‌تواند منجربه وحدت رای و نظر شود، تبدیل به شکاف، چالش، درگیری و در نهایت دشمنی و کینه شد. مسئول اسبق بسیج دانشجویی دانشگاه تربیت مدرس در پایان گفت: اکثریت دانشجویان همین الان هم مخالف با این مدل از درگیری ها هستند و به نظر من برای زنده کردن مجدد فضای کرسی‌های آزاداندیشی و گفت‌وگوها، هرچند دیر شده اما تنها راه همین است و باید هرچه سریعتر فضا را برای گفت‌وگو جریانات مختلف دانشجویی آماده کنیم. پایان پیام/