برای او که تگیه گاهی امن و امان است

پدر؛ واژه ای سه حرفی در قاموس ادبیات پارسی اما حضورش و مهرِ وجودش فراتر از هر حرف و هجایی ست، همان که در کش و قوس تلاطم های زندگی، در هنگامه بزم شادمانی، حضورش را از عمق جان میطلبی؛ نام پدر خو کرده در سرشتِ جان هر فرزند و پشتوانه همه روزگار اوست مگر آن گاه که دست تقدیر،دستانِ نوازشگر پدر را از تو برباید و حسرتش را در دلت جایگزین کند. به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، پدر سنگ بنای وجودی و ماهیتی هر انسانی ست، از همان زمان که دستانِ کوچکت در قاب دستان محکمش قفل می گردد و با او قدم برمیداری، تا آن هنگام که قد کشیده ای و دستش را بر شانه ات حس میکنی عجیب دلت به بودنش قرص می شود انگار که با کوه هم قدم شده ای،انگار که تمام دنیا به هیبت یک دست درآمده و در دستان تو گره خورده است و از همین روی  این تمثیل که می گویند:«نام کوچکِ پدر، کوه است» تعبیری عجیب و بعید نخواهد بود. در گذرگاهی که عنوانش زمان است، پدر روح حیات است و دستان گرم معجزه گرش تسلایی ست بر آلامی که از دنیا بر دلت آویخته شده است، اگر از قضای روزگار رد اشک بر گونه ات بچکد دستانش مرهم خواهد بود،اگر سرمست لبخند باشی در جستجویش هستی تا از شادمانی ات برای کوه افتخارت بگویی. پدر، همانی که اگر دنیای درد و غم را داشته باشد  تو متوجهش نخواهی شد مگر رد عمیق چین و چروک ها را بر صورت و دستش دنبال کنی تا بدانی پدر که بود و چه کرد؟! آنگاه که بار زندگی بر دوشش سنگین شده است  هرگز ندیده ای که پا پس بکشد بلکه با آن تلاش واسعش درسهای استقامت و پایداری را از او فرا گرفته ای... هرساله در روز پدر اگرچه بزم شادمانی و بالیدن به پدران برقرار است،اما در این هیاهو هستند کسانی که در دلشان تمنای یک لحظه بودن با «پدر» را می طلبند تا کامِ دلهایشان چون قند و شکر به حلاوت رسد، اما دریغا از آن ساعت که پدر رفت... پدر رفت و حسرت بودنش یادگاران روزگار، در دل شده است، مگر می شود پدر برود و نقصانش عارض وجودت نگردد؟؟ باور کن باور کن برای تو آرزو دارم این حس را تجربه نکنی اما از آن لحظه که پدر پر می کشد آن جالی خالی خودنمایی اش به شدت هویداست و تو مجبوری آن بغض نبودن را در درون خودت بشکنی، اما نجواها حکایت از کهنه نشدن آن غم دارد. هرکسی به جای خودش عزیز و مهم است، اما نمی دانم این نبودن پدر چه چنگی به دل می زند که هرکار کنی فراموشت نخواهد شد، دلتنگش می شوی... میدانی نیست... اما دلت و گوشت بدهکار نیست ردش را می طلبی خاطراتت را مرور میکنی، سنگ سرد مزارش را می بینی و فقط ورد لبت این است: «ای کاش بود...» سایه پرمهر پدران مستدام و روزشان مبارک باد. انتهای پیام/ف