تلفات بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در طالقان به ۱۰۴ راس رسید

کرج - ایرنا - رییس اداره حفاظت محیط زیست شهرستان طالقان استان البرز اعلام کرد: بر اساس آخرین بررسی های انجام شده تلفات بیماری ویروسی طاعون نشخوارکنندگان کوچک در این شهرستان از ۲ هفته پیش تاکنون به ۱۰۴ راس رسیده است. محسن فلاح نژاد روز یکشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا به اقدامات کنترلی و پیشگیرانه بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در زیست بوم های حیات وحش اشاره کرد و افزود: تمام مناطق آلوده به این بیماری شناسایی شده و امحاء و دفن بهداشتی لاشه ها انجام شده است. محسن فلاح نژادوی با اشاره به اینکه یکی از اقدامات فوری برای کنترل بیماری خروج فوری دام های اهلی از مراتع می باشد، اظهار داشت: یکی از دلایل اصلی شیوع این بیماری واکسینه نشدن دام های اهلی استان ها و شهرستان های همجوار و دام های بومی می باشد. وی گفت: هم اکنون برای اقدامات کنترلی تمام دستگاه ها و نهادهای مرتبط و همچنین ۳۰ نفر از پرسنل محیط زیست، همیاران طبیعت، جوامع  محلی، تشکل های زیست محیطی و گروه های کوهنوردی پای کار آمده اند. فلاح نژاد با بیان اینکه محل بحرانی شیوع بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در منطقه بالاطالقان و شکار ممنوع  است، افزود: اکنون از ورود هر گونه دام اهلی به این مناطق جلوگیری می شود. وی یادآور شد: هم اکنون در این شهرستان فقط بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در بین حیات وحش شیوع پیدا کرده و تنها بیماری مورد تایید دامپزشکی می باشد. رییس سازمان حفاظت محیط زیست شهرستان طالقان گفت: بایستی واکسیناسیون دام های اهلی چه در استان های همجوار و چه استان البرز به صورت کامل انجام شود. منطقه شکار ممنوع طالقان ۷۵ هزار هکتار وسعت دارد. بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در سال ۹۴ حدود ۲۰۷ تلفات راس وحوش و در سال ۹۷ حدود ۲۸ راس کل و بز وحشی را در منطقه شکار ممنوع طالقان تلفات برجای گذاشت. سال گذشته نیز این بیماری ۱۰۰ راس از دام های وحشی البرز را تلف کرد. طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) که با عنوان "طاعون بزی" نیز شناخته می شود، یک بیماری کشنده حاد با واگیر بسیار بالا می باشد که نشخوار کنندگان کوچک و شترها را درگیر می کند. علائم این بیماری تب، ترشحات چشم و بینی، تورم دهان، اسهال، ذات الریه همراه با سختی تنفس بوده که گاهی منجر به مرگ نیز می گردد. عامل بیماری موربیلی ویروس از خانواده پارامیکسوویریده می باشد. بیماری PPR جزء فهرست بیماری های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) می باشد و کشورها موظف هستند که در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش نمایند. ترشحات مختلف بدن دام مانند ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع آبکی حاوی مقدار زیادی موربیلی ویروس هستند. انتقال ویروس به شکل ریزقطره های عفونی در هنگام عطسه، سرفه و استنشناق هوای آلوده توسط دام های سالم و همچنین تماس بین دام بیمار و سالم مهمترین راه انتقال این بیماری است. وجود ترشحات و تراوشات عفونی در محل زندگی دام مانند آبشخورها، آخورها و بستر نیز میتواند یکی از راههای انتقال بیماری باشد اما موربیلی ویروس ها به مدت طولانی نمی تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند. همه گیری  PPR بر اساس کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل می باشد. موثرترین روش برای کنترل بیماری واکسیناسیون می باشد که باید در مناطق اندمیک قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالانه تکرار شود.