یادداشت| مروری بر خاطره یک اعتراض دانشجویی در کرمانشاه
این خاطره با بیان تحلیلی به مناسبت ۱۶ آذر، روز دانشجو، به بیست‌سال پیش در دانشگاه‌های کرمانشاه برمی‌گردد تا یک مسئله مهم را بازخوانی کند.
خبرگزاری فارس، رضا کریمی عضو تحریریه خبرگزاری فارس کرمانشاه: جنبش دانشجویی در ایران از قبل انقلاب اسلامی با اعتراض شروع شد. روز دانشجو، در ایران به ۱۶ ماه آذرماه اطلاق می‌شود، این روز به یاد سه دانشجو مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت رضوی که هنگام اعتراض به دیدار رسمی ریچارد نیکسون معاون رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده آمریکا و همچنین از سرگیری روابط ایران با بریتانیا، در تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۳۲(حدود چهارماه پس از کودتای ۲۸ مرداد همان سال) در دانشگاه تهران کشته شدند، گرامی داشته می‌شود.
اعتراضات دانشجویی در آن سال‌ها ادامه پیدا کرد و پس از انقلاب هم قوت خود را حفظ کرد. «این یک اعتراض است»، مجموعه مستند دیدنی است که با موضوع جنبش دانشجویی پس از انقلاب، از شبکه مستند پخش شده است.
بخشی از مستند ششم درباره ماجرای تصویب پروتکل الحاقی و تجمع دانشجویان در کاخ سعدآباد، محل توافق، بود.
این بخش از این‌جهت که در زمان فعالیت‌های دانشجویی دهه هشتاد درگیر شاخه‌ی استانی آن اعتراض شده بودم خاطره‌انگیزتر بود. ولی مستند به پایان ماجرا درست نپرداخت!
در سال ۱۳۸۲ نماینده‌ای از بسیج دانشگاه امام‌صادق(ع) که سردمدار اعتراض بود، به کرمانشاه آمد و در جمع تعدادی از دانشجویان دانشگاه‌های استان از ضرورت واکنش به امضای پروتکل الحاقی گفت که نباید بذاریم حقی از کشور را ضایع کنند! بعضی دوستان قانع شدند تا با وجود آنکه موضع رهبری شفاف نیست، شروع به برنامه‌ریزی و تجمع کنند. برخی دیگر از دانشجویان و نیز از اساتید مرتبط با ما به شدت به این حرکت هشدار دادند و سکوت را ترجیح دادند و حتی جدل‌هایی کوتاه هم شکل گرفت. بالاخره راهپیمایی اعتراضی بعد از نماز جمعه را راه انداختیم. به خاطر اختلافات، جدل‌ها و هشدارها، احتیاط زیاد شد و حتی وقتی دوربین سیما آمد یکی از دوستان با نام مستعار مصاحبه کرد! بالاخره آن روز گذشت و پروتکل هم بدون مخالفت رسمی از درون حاکمیت امضا شد.
روز مهم‌تر سخنرانی رهبر معظم انقلاب در ۱۱ آبان بود که امضای پروتکل الحاقی را ضرورتی برای شکستن تلاش صهیونیستی اجماع جهانی علیه ایران دانست و تدبیر رئیس‌جمهور وقت را تأیید کرد. شب همان‌روز مخالفان اعتراض ما با حس پیروزی سراغ ما آمدند که «دیدید و شنیدید!!؟... با حالت ملامت و شوخی/جدی می‌گفتند حالا ضایع شدید؟!!». نتیجه کار خوشایند ما نبود و احساس سردی به ما دست داده بود.
چهارروز بعد رهبر حامی دانشجویان آرمان‌خواه هم بود و با سخنانش بین معترضین و مسوولان جمع بست و گفت: «برآیندِ آرمانگرایی شما و چالش مسؤولان با مصلحت‌ها، برآیند معتدل و مطلوبی خواهد شد»؛ این سخنان تأییدی بر این نکته بود که حمایت از حرکت مسوولان لزوماً مخالفت با آرمان‌خواهی دانشجویان نیست.
با این سخنرانی کمی اوضاع متعادل شد. اما این حادثه در نگرش من، به عنوان یک جوان عضو تشکل دانشجویی، نسبت به حوادث واقعه روزگار نقطه عطفی شد تا تلاش کنم عمیق‌تر فکر کنم.
واقعیت این است که اعتراض را نباید از دانشجو گرفت. سخنرانی رهبر انقلاب در دهه ۷۰ را نباید فراموش کرد که ایشان می‌گویند: صرفه حکومت‌های دیکتاتوری است که مردم سیاسی نباشند و خدا لعنت کند دست‌هایی که تلاش می‌کنند دانشگاه غیرسیاسی باشد.
اما بدون بینش و با سطحی‌اندیشی صرفا احساسات گذرا بر جنبش دانشجویی حاکم می‌شود. مطالعه عمیق تاریخ جنبش دانشجویی یکی از راه‌هایی است که مسوولین، دانشجویان و مردم بهتر با این پدیده مهم تاریخ معاصر مواجه شوند.
پایان پیام/پ