عمیق می‌اندیشید و زیبا رهنمود می‌داد

تهران- ایرنا- احمد گل‌محمدی معلمی توانا، مترجمی مسلط، پژوهشگری دقیق و بالاتر از همه این‌ها انسانی شریف، نیک‌نفس و پرهیزگار بود. اداره کل پژوهش و بررسی‌های خبری ایرنا در تلاش است تا در سلسله مطالبی یاد و اثر استادان و پژوهشگران ایران اسلامی را که بر اثر بیماری کرونا از دنیا رفتند، زنده کند. در همین ارتباط در گزارشی پژوهشی با عنوان «مترجمی که در علم سیاست معلم بود» و یادداشتی با عنوان «پلی میان سیاست و تاریخ» به بررسی حیات علمی و آثار دکتر «احمد گل‌محمدی» پرداخته شد. «مترجمی که در علم سیاست معلم بود»«پلی میان سیاست و تاریخ»«احمد گل‌محمدی»*دکتر «حسن حضرتی» عضو هیات علمی گروه تاریخ دانشگاه تهران مطلب ذیل را در مورد ایشان تحریر کرده است؛ *دکتر «حسن حضرتی» عضو هیات علمی گروه تاریخ دانشگاه تهرانگل‌محمدی معلمی توانا و مترجمی مسلط بود گل‌محمدی معلمی توانا و مترجمی مسلط بودگل‌محمدی معلمی توانا و مترجمی مسلط بوددوست و همکار نازنین دکتر احمد گل‌محمدی استاد برجسته علوم سیاسی و مترجم آثار ارزشمندی در حوزه تاریخ معاصر ایران و فلسفه تاریخ گرفتار این بیماری منحوس گشت و دار فانی را وداع گفت. آن‌هایی که از نزدیک او را می‌شناختند، نیک می‌دانند که چه سرمایه گران‌بهایی از دست رفت. احمد معلمی توانا، مترجمی مسلط، پژوهشگری دقیق و بالاتر از همه این‌ها انسانی شریف، نیک‌نفس و پرهیزگار بود. هماره دغدغه ایران را داشت و دل‌نگران مردم نجیب این دیار بود و آینده‌ای که تیره‌وتار می‌نماید. احمد را از سال ۱۳۷۹ می‌شناختم. در هر محفل علمی از او می‌آموختم. بی‌ادعا و متواضعانه رفتار می‌کرد اما عمیق و دقیق می‌اندیشید و زیبا رهنمود می‌داد. نامهربانی کم ندید ولی اجازه نداد خللی در تلاش علمی‌اش ایجاد شود. در هر موقعیتی قرار گرفت وظیفه اصلی خود را به عنوان یک معلم فراموش نکرد. سمت چپ: دکتر احمد گل‌محمدی و دکتر اسماعیل حسن‌زاده سمت راست: دکتر علیرضا ملائی‌توانی و دکتر حسن حضرتی سمت چپ: دکتر احمد گل‌محمدی و دکتر اسماعیل حسن‌زاده سمت راست: دکتر علیرضا ملائی‌توانی و دکتر حسن حضرتیسمت چپ: دکتر احمد گل‌محمدی و دکتر اسماعیل حسن‌زاده سمت راست: دکتر علیرضا ملائی‌توانی و دکتر حسن حضرتیگل‌محمدی دغدغه وطن داشت گل‌محمدی دغدغه وطن داشتگل‌محمدی دغدغه وطن داشتآخرین بار که احمد را دیدم چند ماه پیش از بیماریش بود. برای نوشتن مقاله‌ای به کتاب «ایران بین دو انقلاب» نیاز داشتم. به گوشی‌اش زنگ زدم که اگر در خانه دارد بروم و نسخه‌ای از چاپ جدید کتاب را از خودش بگیرم. بهانه‌ای شد که در بوستان محله‌مان قرار پیاده‌روی هم بگذاریم. با مهربانی و کتاب به دست آمد. قدم زدیم و مثل همیشه از تحلیل‌های ارزشمندش درباره موضوعات مختلف گفت و استفاده‌ها کردم. تحلیل‌هایی که درنهایت ختم می‌شد به اظهار نگرانی برای آینده وطن عزیزمان. نمی‌دانستم این آخرین دیدارمان خواهد بود. «ایران بین دو انقلاب»دریغ و درد که احمد عزیز را چون داود فیرحی نازنین در اوج پختگی علمی از دست دادیم. شرم باد بر کسانی که با سیاست‌های غلط خود باعث شدند چنین وضعیت وخیمی بر جامعه و مردم ایران حاکم شود و سرمایه‌های انسانی این کشور به همین راحتی از دست بروند. داود فیرحییادش گرامی و روانش مینوی باد احمد عزیز بدرود