کشف مولکولی برای جلوگیری از گسترش سلول‌های تومور

یک گروه بین‌المللی از دانشمندان مولکولی را کشف کرده‌اند که از گسترش سلول‌های تومور از محل اولیه سرطان به سایر نقاط بدن جلوگیری می‌کند. این مطالعه به رهبری چندین محقق از دانشگاه‌های مختلف اعم از دانشگاه یورک و دانشگاه لیدن انجام شد و طی آن محققان کشف کردند که یک مولکول کوچک قند مانند، یکپارچگی بافت اطراف تومور را در طول سرطان حفظ می‌کند. محققان در مطالعه خود نشان داده‌اند که مولکول‌های قند مانند به طور قابل توجهی گسترش سرطان را در موش‌ها کاهش می‌دهند و راه را برای انجام آزمایشات بالینی هموار می‌کنند. این مطالعه به رهبری چندین محقق از دانشگاه‌های مختلف اعم از دانشگاه یورک و دانشگاه لیدن انجام شد و طی آن محققان کشف کردند که یک مولکول کوچک قند مانند، یکپارچگی بافت اطراف تومور را در طول سرطان حفظ می‌کند. محققان در مطالعه خود نشان داده‌اند که مولکول‌های قند مانند به طور قابل توجهی گسترش سرطان را در موش‌ها کاهش می‌دهند و راه را برای انجام آزمایشات بالینی هموار می‌کنند.به نقل از آی او، متاستاز (گسترش سلول‌های سرطانی به نقاط دور دست بدن) چیزی است که سرطان را بسیار کشنده می‌کند. تشکیل متاستاز به توانایی سلول‌های سرطانی برای جدا شدن از محل تومور اولیه و حمله از طریق دیواره‌های عروق خونی و موانع بافتی برای رسیدن به مکان‌های ثانویه رشد بستگی دارد. این فرآیند تهاجمی متاستاتیک به مولکول‌های بیولوژیکی به نام آنزیم‌ها نیاز دارد که این آنزیم‌ها، پروتئین‌ها و قند‌های فضای اطراف سلول‌ها را هضم می‌کنند و سلول‌های سرطانی را قادر می‌سازند از شکاف‌های بعدی عبور کنند. یکی از دسته‌های قندی که سلول‌ها را احاطه می‌کند، سولفات‌های هپاران (heparan sulfates) هستند که مولکول‌های زنجیره‌ای بلندی هستند که به تثبیت یکپارچگی فضای خارج سلولی کمک می‌کنند. قند‌های سولفات هپاران توسط آنزیمی به نام هپاراناز (heparanase) هضم می‌شوند که این هپاراناز‌ها زنجیره‌ها را از بین می‌برند و در نتیجه فضای اطراف سلول‌ها را ضعیف می‌کنند. سلول‌های سرطانی متاستاتیک مقادیر زیادی آنزیم هپاراناز تولید می‌کنند که این امر به پخش شدن آن‌ها در سراسر بدن کمک می‌کند؛ بنابراین مهار هپاراناز یک هدف اصلی برای درمان ضد سرطان است. در این مطالعه محققان یک مولکول جدید شبیه قند را که با آنزیم هپاراناز واکنش نشان می‌دهد، ساختند و آزمایش کردند و ساختار سه بعدی آن برای اولین بار توسط محققان دانشگاه یورک حل شد. هنگامی که مولکول جدید وارد کار می‌شود، آنزیم هپاراناز قادر به اتصال یا قطع زنجیره‌های قند هپارین در اطراف سلول‌ها نیست. به این ترتیب، بافت اطراف سلول‌ها سفت می‌مانند و برای ورود سلول‌های جا به جا شده غیرقابل دسترس می‌شود. محققان اکنون در حال بررسی نحوه چگونگی بهبود بیشتر این مولکول هستند. باشگاه خبرنگاران جوانعلمی پزشکیبهداشت و درمان